czwartek,
Stanisław Thiel
Dziś mija rocznica urodzin powstańca wielkopolskiego, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej, członka ruchu oporu podczas okupacji hitlerowskiej, kawalera Virtuti Militari.
Stanisław Łucjan Thiel urodził się 20 października 1881 roku we Wrocławiu. W rodzinnym mieście ukończył gimnazjum. Odbył roczną służbę wojskową w armii niemieckiej. Po dodatkowych ćwiczeniach rezerwistów uzyskał stopień oficera rezerwy. W 1903 roku rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Wrocławskiego. Zaliczył pięć semestrów. Po wybuchu pierwszej wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył we Francji i Rosji. Za zasługi dwukrotnie otrzymał Krzyż Żelazny. Służbę w niemieckiej armii zakończył w stopniu kapitana.
W 1918 roku wrócił do rodzinnego majątku w Wielkopolsce. Po wybuchu powstania w Wielkopolsce na prośbę Ostrzeszowskiej Rady Ludowej, na początku 1919 roku objął dowodzenie lokalnymi oddziałami. Zorganizował liczący siedmiuset ludzi batalion ostrzeszowski. Jego żołnierze stoczyli wiele potyczek z niemieckim Grenzschutzem. W marcu otrzymał awans do stopnia majora. Latem 1919 roku został dowódcą 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Z jednostką tą walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Latem 1920 roku objął dowództwo XXXIII Brygady Piechoty.
Po zakończeniu działań zbrojnych krótko pozostał w wojsku. Za zasługi wojenne otrzymał wiele odznaczeń: Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyż Walecznych, francuską Legię Honorową. W 1922 roku na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy. Służbę zakończył w stopniu pułkownika. Zajął się administrowaniem rodzinnym majątkiem. Działał w Stronnictwie Narodowym oraz Związku Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Po ataku Niemiec na Polskę ewakuował się z rodziną na Podlasie. W październiku 1939 roku wrócił do swojego majątku. Niemal natychmiast został aresztowany przez Niemców. Prawdopodobnie ocalił życie dzięki interwencji towarzysza broni z okresu pierwszej wojny światowej generała Waltera von Reichenau.
Na początku 1940 roku pod przybranym nazwiskiem wyjechał do Generalnego Gubernatorstwa. Podczas próby przekroczenia granicy aresztowano jego żonę, zmarła kilka miesięcy później w szpitalu więziennym w obozie w Łodzi. Zamieszkał w Warszawie. Wstąpił w szeregi Narodowej Organizacji Wojskowej. Był przeciwnikiem scalenia NOW z Armią Krajową i w 1942 roku przeszedł do Narodowych Sił Zbrojnych. Był dowódcą Inspektoratu Ziem Zachodnich mieszczącego się w Warszawie. Jako doświadczony żołnierz prowadził także szkolenie kadr. Zmarł nagle 9 października 1943 roku, prawdopodobnie na skutek szoku po śmierci córki.
