czwartek,
Oblężenie Białej
4 kwietnia 1634 roku rozpoczął się pełny ostrzał twierdzy Biała.
Podczas wojny polsko-rosyjskiej 1632–34 w dniach od 23 marca do 17 maja 1634 roku armia polska oblegała twierdzę Biała. Wojska Rzeczpospolitej Obojga Narodów dotarły pod twierdzę 22 marca. Dowodzący obroną Fiodor Wołkoński odmówił kapitulacji.
Załoga twierdzy liczyła tysiąc ludzi. Dysponowali oni kilkoma działami oraz dużymi zapasami żywności i amunicji. Demonstrując swoją siłę, 24 marca wojska polskie przemaszerowały w szyku bojowym pod murami twierdzy. Dowodzący polskimi siłami król Władysław IV przewidywał złamanie oporu obrońców w ciągu kilku dni, ale jak się okazało było to błędne założenie.
25 marca zajęli pozycje wokół Białej. Postanowiono wykopać dwa chodniki minowe w celu wysadzenia umocnień przeciwnika. 28 marca dwa spośród polskich dział rozpoczęły ostrzał. 3 kwietnia dołączyły do nich kolejne. 4 kwietnia rozpoczął się pełny ostrzał skoncentrowany na południowej ścianie twierdzy.
Wycieczki przeprowadzone przez Rosjan 3 i 6 kwietnia zaskoczyły Polaków. Rozstrzelano kilku oficerów odpowiedzialnych za wartę. W efekcie kolejne wyprawy Rosjan kończyły się niepowodzeniami. Ostra zima utrudniała prowadzenie prac oblężniczych. 15 kwietnia zawalił się jeden z wykonywanych podkopów, jednak na początku maja obydwa chodniki były gotowe.
9 maja nastąpiła próba ostatecznego szturmu. Niestety obydwa podłożone ładunki wybuchowe nie przyniosły spodziewanego efektu. 15 maja do polskiego króla dotarł list wzywający go na rokowania pokojowe. Rosjanie zobowiązali się oddać Białą Litwie. 17 maja polskie wojska odstąpiły od twierdzy.
