poniedziałek,
Mieczysław Teodorczyk „Roman”
Dzisiaj mija rocznica śmierci uczestnika wojny polsko-bolszewickiej oraz kampanii wrześniowej, żołnierza Polskiej Organizacji Zbrojnej „Znak”, majora Armii Krajowej.
Mieczysław Teodorczyk urodził się 28 lutego 1899 roku w Łodzi. Od 1917 roku działał w tajnym skautingu. Wspólnie z grupą harcerzy rozbrajał Niemców w listopadzie 1918 roku i ochotniczo wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego. Pierwszym przydziałem był 26. Pułk Piechoty. Jesienią 1919 roku ukończył Szkołę Podoficerską w Dęblinie, a rok później Szkołę Podchorążych w Warszawie. Jako dowódca plutonu w 85 pułku Strzelców Wileńskich wziął udział w wojnie z bolszewikami. Uczestniczył m.in. w walkach pod Radzyminem w ramach bitwy warszawskiej oraz w bitwie nad Niemnem. Za wykazane męstwo i odwagę został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
W dwudziestoleciu międzywojennym był zawodowym żołnierzem Wojska Polskiego. W 1939 roku w stopniu kapitana dowodził kompanią strzelecką w 14 Pułku Piechoty Ziemi Kujawskiej we Włocławku. W kampanii wrześniowej był dowódcą kompanii w Batalionie ON „Starogard”. Oddział ten miał osłaniać ewentualna polską interwencję w Gdańsku i jako jeden z nielicznych zdołał zgodnie z rozkazem wydostać się z „korytarza”. 3 września jednostka starła się z niemieckimi spadochroniarzami w okolicy Wabcza, a po przegrupowaniu polskich wojsk znalazła się w składzie 24 pułku 27 Dywizji Piechoty, która osłaniała odwrót Armii „Pomorze” i Armii „Poznań”.
Pod koniec września Teodorczyk został ciężko ranny i dostał się do niewoli. Zdołał zbiec ze szpitala. Już od listopada działał w tworzącym się dopiero ruchu oporu w rejonie Włocławka. W 1940 roku był poszukiwany listami gończymi, co skłoniło go do przenosin na teren północnego Mazowsza. Został komendantem Obwodu Sierpc w Polskiej Organizacji Zbrojnej „Znak”. Latem 1941 roku objął w tej organizacji stanowisko komendanta Okręgu Mazowsze. Po scaleniu z Armią Krajową Teodorczyk został oddelegowany do Warszawy.
Jesienią 1942 roku otrzymał awans do stopnia majora. Był oficerem sztabu Komendy Podokręgu Północnego Obszaru Warszawa AK. Równolegle prowadził wykłady w konspiracyjnej Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty. 17 lutego 1943 roku został aresztowany przez gestapo. Przeszedł brutalne śledztwo. Był więziony w Warszawie, Modlinie, Płocku, Poznaniu, Bydgoszczy i Berlinie. Mimo tortur nie ujawnił żadnych informacji. 4 lutego 1944 roku został powieszony w Pomiechówku koło Modlina.
