wtorek,
Ludwika Wawrzyńska
8 lutego 1955 roku 47-letnia nauczycielka uratowała z pożaru czworo dzieci. Dziesięć dni później zmarła w wyniku doznanych oparzeń.
„Nie żegnająca, nie żegnana
na pomoc dzieciom biegnie sama,
patrzcie, wynosi je w ramionach,
zapada w ogień po kolana,
łunę w szalonych włosach ma”
–– Wisława Szymborska, „Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej”
Urodziła się 22 kwietnia 1908 roku. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, jednak musiała je przerwać z powodów ekonomicznych. W czasie okupacji niemieckiej nauczała na tajnych kompletach. Po wojnie pracowała jako nauczycielka nauczania początkowego w szkole podstawowej. Choroba strun głosowych spowodowała, że zatrudniła się w świetlicy szkolnej. W 1955 roku mieszkała w baraku hotelowym „Metrobudowy” w Warszawie.
8 lutego 1955 roku rano Ludwika Wawrzyńska wybierała się do pracy. Wychodząc, zauważyła pożar w sąsiednim mieszkaniu w baraku. Okazało się, że w pomieszczeniu zamkniętym na kłódkę znajduje się czworo małych dzieci. Wawrzyńska bez wahania robiła siekierą drzwi. W pierwszej kolejności wyniosła z mieszkania sześciomiesięczną Annę i dwuletniego Ryszarda. Po powrocie zabrała na zewnątrz trzyletnią Elżbietę. Jako ostatniego wyniosła trzyletniego Marka. Rodzeństwo było uratowane. Wtedy postanowiła jeszcze ratować mienie. Kiedy weszła do mieszkania, zawalił się strop. Doznała znacznych poparzeń i obrażeń. Kiedy na miejscu pojawiła się matka czworga dzieci, nie wiedząc, że zostały uratowane, rozpaczliwie rzuciła się w ich poszukiwaniu w ogień i zginęła w płomieniach.
Stan Ludwiki Wawrzyńskiej był bardzo poważny. Mimo wysiłków lekarzy ze szpitala Instytutu Hematologii i stosowania najnowocześniejszych dostępnych wtedy metod zmarła 18 lutego 1955 roku.
