czwartek,
Jan Poznański
Jan Marian Poznański urodził się 27 stycznia 1918 roku w Krakowie. W 1937 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Handlu Morskiego Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. Naukę przerwał wybuch drugiej wojny światowej. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. W październiku 1939 roku przekroczył granicę z Rumunią i pod koniec listopada zameldował się we Francji. Odbył kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Camp de Coëtquidan i otrzymał przydział do 1. Pułku Grenadierów Warszawy 1. Dywizji Grenadierów. Jako dowódca plutonu walczył w kampanii francuskiej. W lipcu 1940 roku został zatrzymany przez Niemców i trafił do obozu jenieckiego. Wiosną 1941 roku zdołał uciec i przedostać się drogą morską do Wielkiej Brytanii. Początkowo służył w 1. Brygadzie Strzelców.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł odpowiednie przeszkolenie. W nocy z 1 na 2 października 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Gimlet” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronem skakali podporucznik Stanisław Jagielski „Gacek”, podporucznik Ewaryst Jakubowski „Brat”, porucznik Władysław Klimowicz „Tama”, podporucznik Ryszard Kowalski „Benga”, podporucznik Marian Gołębiewski „Ster”. Skoczków na miejsce zrzutu dostarczył samolot Halifax W-7774 „T” z 138 Dywizjonu RAF, który 1 października wystartował z lotniska Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Załogą dowodził porucznik nawigator Stanisław Król. Cichociemnych odebrała placówka „Zamek” w okolicach miejscowości Pawłowice i Życzyn, kilkanaście kilometrów od Dęblina. Teren zabezpieczał oddział Batalionów Chłopskich pod dowództwem Jana Ptaszka.
Odbył standardową aklimatyzację w Warszawie i otrzymał przydział do Kedywu Okręgu Śląsk Armii Krajowej. Wiosną 1943 roku został aresztowany przez krakowskie gestapo. Podczas brutalnego śledztwa pozornie zgodził się na współpracę. Wrócił do Warszawy i złożył swoim przełożonym szczegółowy raport w tej sprawie. Oddział dyspozycyjny Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu Oddziału II Komendy Głównej AK zlikwidował dwóch krakowskich gestapowców, którzy mieli współpracować z Poznańskim.
W maju 1943 roku otrzymał nowy przydział, tym razem był to do Kedywu Okręgu Lublin AK. Był organizatorem Oddziału Dyspozycyjnego Kedywu sformowanego na bazie drużyn dywersyjnych z rejonu Lublina i Puław. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych. 22 października 1943 roku podczas akcji likwidacji niemieckich konfidentów w Opolu Lubelskim został śmiertelnie postrzelony. Pośmiertnie otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
