poniedziałek,
Gustaw Konstantyn Żebrowski
Dzisiaj mija rocznica urodzin oficera Wojska Polskiego i Narodowych Sił Zbrojnych, uczestnika m.in. kampanii wrześniowej oraz powstania warszawskiego.
Gustaw Konstantyn Żebrowski herbu Jasieńczyk urodził się 11 marca 1896 roku w Łomży. W 1919 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo otrzymał przydział do 30 Pułku Piechoty, a następnie został przeniesiony na Śląsk Cieszyński. Brał udział w pierwszym powstaniu śląskim. Jesienią 1919 roku uzyskał stopień podchorążego. Latem 1920 roku został oddelegowany na stanowisko dowódcy plutonu w Kompanii Sztabowej Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Walczył z bolszewikami.
Po wojnie polsko-bolszewickiej pozostał w wojsku. Służył w jednostkach sanitarnych. 1 października 1935 roku przeszedł w stan spoczynku. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany. Walczył w kampanii wrześniowej jako obrońca twierdzy brzeskiej. 17 września dostał się do niewoli niemieckiej. Kilka dni później przekazano go sowieckim władzom wojskowym. Trafił do obozu jeńców w Starobielsku. Na początku listopada udając cywila, zdołał opuścić obóz, jednak po przekazaniu go Niemcom został osadzony w obozie jeńców w Radomiu. Jako cywil, pod koniec listopada został zwolniony.
Powrócił do Warszawy. Na początku 1940 roku wstąpił w szeregi konspiracyjnej Organizacji Orła Białego. Początkowo dowodził kompanią, a następnie batalionem. Wiosną 1941 roku jego organizacja podporządkowała się Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), a Żebrowski objął stanowisko komendanta IV Dzielnicy Warszawskiej. Po scaleniu NOW z Armią Krajową w 1942 roku wstąpił do grupy dywersyjnej „Wachlarz”. Powierzono mu stanowisko zastępcy dowódcy I Odcinka „Podole”. Organizował lokalne struktury. Po powrocie do Warszawy na skutek nieporozumień w organizacji został aresztowany przez gestapo. Po udanej ucieczce opuścił szeregi AK i wstąpił do organizacji Konfederacja Narodu. Był szefem Wydziału IV Sztabu grupy Mazowieckiej.
Pod koniec 1942 roku Konfederacja Narodu podporządkowała się Narodowym Siłom Zbrojnym. Po scaleniu NZS z AK wiosną 1944 roku objął stanowisko szefa Oddziału I Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ w ramach Armii Krajowej. Latem otrzymał awans do stopnia kapitana. W powstaniu warszawskim był żołnierzem grupy „Topór”. Walczył w Śródmieściu. 20 sierpnia 1944 roku otrzymał stopień majora. 5 września 1944 został zastępcą dowódcy Zgrupowania „Barry”. Jako dowódca batalionu walczył w rejonie ulicy Marszałkowskiej. Za zasługi otrzymał Order Virtuti Militari V klasy oraz Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami. Po upadku powstania trafił do niewoli.
W 1945 roku niemiecki obóz jeniecki, w którym przebywał, został zajęty przez Armię Czerwoną. Żebrowski wrócił do Warszawy. Spośród swoich byłych podwładnych organizował grupę liczącą trzysta osób. Nawiązał kontakt z władzami struktur podziemnych, jedna po aresztowaniach prowadzonych przez NKWD i komunistyczne polskie służby został on utracony. Nie widząc możliwości dalszego ukrywania się, Żebrowski postanowił wyjechać na Zachód. Jesienią 1945 roku przez czechosłowacką granicę przedostał się do 112. Oficerskiego Ośrodka Wojskowego w Delmenhorst w Niemczech. Zamieszkał w Londynie. W 1966 roku wrócił do Polski. Zmarł 26 marca 1973 w Otwocku.
