wtorek,
Bitwa pod Zaborecznem
W trakcie tzw. powstania zamojskiego 1 lutego 1943 roku w pobliżu wsi Zaboreczno oddział Batalionów Chłopskich stoczył bitwę z oddziałami niemieckimi.
Na przełomie 1942 i 1943 roku na Zamojszczyźnie Niemcy przystąpili do realizacji akcji masowych wysiedleń ludności polskiej. Połączona ona była z osiedlaniem kolonistów niemieckich. Docelowo planowano całkowitą germanizację tego regionu. W ramach akcji otaczano kolejne wsie, a ich mieszkańców poddawano segregacji. Polacy byli wywożeni na roboty przymusowe, do obozów koncentracyjnych lub mordowani na miejscu. Część osób przeznaczano do zniemczenia.
26 stycznia 1943 roku dowódca lokalnych oddziałów Batalionów Chłopskich kapitan Franciszek Bartłomowicz otrzymał informację o planowanej pacyfikacji wsi Zaboreczno. Partyzanci postanowili bronić wsi i urządzić zasadzkę na Niemców. Rankiem 1 lutego hitlerowcy w sile 600 ludzi pod dowództwem majora Ernsta Schwiegera wyruszyły w kierunku Zaboreczna. 250 partyzantów czekało w pobliskim lesie. Kiedy niespodziewanie otworzyli ogień, zadali przeciwnikowi duże straty.
Wezwane na pomoc oddziały niemieckie nadchodzące z drugiej strony wsi również wpadły w zasadzkę. Niemcy zostali zmuszeni do zaniechania pacyfikacji i odwrotu. Straty niemieckie obliczone na podstawie ilości trumien zamówionych następnego dnia wyniosły około 110 ludzi. Były one na tyle dotkliwe, że Niemcy przerwali swoją akcję wysiedleńczą na pół roku. Polskie oddziały składające się w dużej mierze z niewyszkolonych, słabo uzbrojonych chłopów odniosły totalne zwycięstwo okupione niewielkimi stratami. Zginął jeden partyzant, dwóch odniosło rany.
