środa,
Bitwa pod Wronowem
W czasie powstania listopadowego, 17 kwietnia 1831 roku, pod Wronowem rozegrała się bitwa pomiędzy oddziałami polskimi a wojskami rosyjskimi.
Początek kwietnia 1831 roku to duże sukcesy powstańców. Trwała ofensywa wiosenna, Polacy pobili Rosjan w bitwach pod Domanicami, pod Iganiami oraz pod Poryckiem. Do walki został skierowany przybywający do tej pory w odwodzie korpus Juliana Sierawskiego. Formacja ta składała się głównie z niedoświadczonych w boju nowo sformowanych oddziałów.
Sierawski przeprawił się na prawy brzeg Wisły. 14 kwietnia jego korpus stanął między Zawichostem i Kazimierzem Dolnym. Nie był niepokojony przez Rosjan, którzy wycofywali się na widok polskich oddziałów.
Pierwsze potyczki miały miejsce 16 kwietnia. Nadciągały liczne rosyjskie oddziały pod dowództwem generała Cypriana Kreutza. Polacy postanowili przyjąć walną bitwę i zajęli pozycje obronne pod Wronowem. Rankiem 17 kwietnia Rosjanie rozpoczęli atak. Przeciwuderzenie jazdy kaliskiej prowadzonej osobiście przez Sierawskiego zakończyło się niepowodzeniem. Po obejściu lewego skrzydła wojsk polskich przez Rosjan, 11 pułk piechoty polskiej musiał wycofać się z ważnego strategicznie wzgórza. Aby uniknąć całkowitego rozbicia swoich oddziałów, Sierawski zarządził odwrót w kierunku Opola Lubelskiego.
Polacy stracili około 200 żołnierzy, straty rosyjskie były prawdopodobnie znacznie większe, jednak niedoświadczone oddziały nie dały rady tego wykorzystać. Sierawski mógł nocą przeprawić się na lewy brzeg Wisły, ale z nieznanych przyczyn zwlekał z tą operacją, co doprowadziło jego wyprawę do klęski pod Kazimierzem Dolnym.
