środa,
Bitwa pod Piotrkowem Trybunalskim
W dniach 5–6 września 1939 roku w bezpośrednim rejonie Piotrkowa Trybunalskiego polskie jednostki toczyły walki z niemieckimi oddziałami pancernymi.
1 września 1939 roku niemieckie bombowce zbombardowały stację kolejową w Piotrkowie Trybunalskim, a mieszkańcy miasta dobitnie przekonali się, że wybuchła wojna. Stacjonujące w tym mieście oddziały 25. Pułku Piechoty już w sierpniu opuściły miasto, jednak piloci Luftwaffe atakowali bezbronną miejscowość także w kolejnych dniach. Płonęło wiele budynków, w tym także mieszkalnych. Pierwsze ofiary wśród ludności cywilnej odnotowano już 2 września.
Po przełamaniu polskiej obrony na styku armii „Łódź” i „Kraków” w pierwszych dniach wojny niemieckie zgrupowania pancerne kierowały się na Warszawę. 3 września niemieckie czołgi wjechały do Radomska. Dalej na ich drodze znajdował się Piotrków Trybunalski. Rejonu miasta broniła 19. Dywizja Piechoty z Armii „Prusy”. 5 września nastąpiło niemieckie uderzenie poprzedzone przygotowaniem artyleryjskim i nalotem lotniczym. Polskie pozycje zaatakowały oddziały 1. Dywizji Pancernej. Walki toczyły się na płaskim terenie pozbawionym jakichkolwiek przeszkód dla czołgów. Polscy żołnierze zdołali odeprzeć pierwsze natarcie, jednak kolejne uderzenia wspierane ostrzałem wrogiej artylerii i atakami bombowców nurkujących spychały ich w stronę miasta.
Dodatkowo Niemcy prowadzili działania oskrzydlające i obrońcom zaczęło grozić okrążenie. Zdecydowano o odwrocie. Wycofujące się oddziały obrońców były zaciekle atakowane przez niemieckie lotnictwo. Wieczorem Piotrków zajął Wehrmacht.
