środa,
Bitwa pod Iganiami
10 kwietnia 1831 roku wojska polskie pod dowództwem generała Ignacego Prądzyńskiego stoczyły pod Iganiami bitwę z korpusem rosyjskim. Iganie to wieś pod Siedlcami w obecnym województwie mazowieckim. W 1931 roku trwało powstanie listopadowe.
W czasie polskiej ofensywy na Siedlce oddziały generała Prądzyńskiego natknęły się na rosyjski VI korpus, który cofał się szosą brzeską do Siedlec. W Siedlcach stacjonowały rosyjskie oddziały artylerii.
Część polskich oddziałów rozpoczęła atak około godziny 15:00. Ich dowódca liczył, że niedługo nadejdą jego pozostałe grupy. Żołnierze generała Prądzyńskiego dostały się pod silny ogień artylerii. Mimo strat natarcie posuwało się naprzód. Rosjanie rzucili do walki odwody i opanowali sytuację. Na polu walki pojawiły się dodatkowe oddziały Moskali, które wycofały się spod Kostrzyna. Polacy znaleźli się w niebezpiecznym położeniu.
Generał Ignacy Prądzyński postanowił kontratakować. Osobiście poprowadził do boju 6 batalionów piechoty. W rosyjskie szeregi zakradł się chaos, część żołnierzy zaczęła się wycofywać, a z przeciwnej strony napierały na nich własne oddziały zmierzające na odsiecz. Aby nie razić własnego wojska, artyleria rosyjska musiała przerwać ogień. Prądzyński doskonale to wykorzystał, zmienił główny kierunek natarcia – obejściem dostał się na tyły przeciwnika i z całą siłą zaatakował. Piechota rosyjska została zmieciona na polskich bagnetach.
Wobec groźby odcięcia Rosjanie przerwali ostrzał i biegiem ruszyli w kierunku mostu na pobliskiej rzece. Za nimi ruszyli Polacy. Od wyniku tego wyścigu zależał dalszy los rosyjskich oddziałów. Polacy pierwsi dotarli do przeprawy i szybko ją opanowali. Niewielu Rosjan dostało się na drugi brzeg, pozostali złożyli broń. Bitwa skończyła się około 19:00. Straty rosyjskie to ponad pięć tysięcy ludzi w zabitych, rannych i jeńcach. Rosyjski korpus wcześniej liczył 11 tysięcy żołnierzy, ich znaczny ubytek spowodował, że formacja została wycofana z walki i skierowana do Brześcia nad Bugiem.
