wtorek,
Bitwa o Łabiszyn
11 stycznia 1919 roku powstańcy wielkopolscy zdobyli Łabiszyn.
Po nieudanej próbie opanowania Szubina, przeprowadzonej przez Polaków 8 stycznia, sytuacja w tym rejonie przedstawiała się niekorzystnie dla Wielkopolan. Dowództwo powstańców postanowiło wykonać uderzenie w północno-wschodniej strefie Wielkopolski. Ofensywa miała przebiegać w kierunku na Żnin, Szubin i Łabiszyn, a jej najważniejszym celem było zdobycie tych miast.
Od 8 stycznia w Łabiszynie stacjonował niemiecki oddział „Allensteiner Volkswehr” (Olsztyńska Straż Ludowa) liczący około stu żołnierzy. Do ataku na miasto wyznaczono powstańcze oddziały z Kruszwicy, Pakości oraz Barcina. Nie były to regularne jednostki wojskowe, a raczej pospolite ruszenie. W polskich szeregach znalazło się około stu siedemdziesięciu słabo uzbrojonych ludzi. Atak nie został poprzedzony specjalnymi przygotowaniami. Dowództwo ograniczyło się do wydania zgody na uderzenie i w kwestii taktyki zdało się na inicjatywę powstańców. Nie wyznaczono dowódcy połączonych oddziałów oraz nie zapewniono synchronizacji w czasie z atakami przeprowadzonymi w innych miastach.
11 stycznia 1919 roku powstańcy podzielili się na małe grupy, które z różnych stron zaatakowały Łabiszyn. Uderzenie było bardzo chaotyczne, jednak okazało się skuteczne. Odwaga i brawura Polaków oraz dezorientacja niemieckiej załogi pozwoliły stosunkowo szybko opanować miasto.
