piątek,
Bitwa na Porytowym Wzgórzu
14 czerwca 1944 roku na Porytowym Wzgórzu rozegrała się wielka bitwa między trzema tysiącami partyzantów a liczącymi 30 tysięcy oddziałami niemieckimi.
Na terenie Lubelszczyzny działało wiele oddziałów partyzanckich. Wiosną 1944 roku w pobliże tego rejonu zaczął zbliżać się front i partyzanci byli spychani na zachód. Starali się dezorganizować niemieckie zaplecze i atakowali transporty z zaopatrzeniem oraz przeprowadzali akcje dywersyjne. Aby zapewnić sobie spokój w ważnym strategicznie obszarze, niemieckie dowództwo zorganizowało wielką operację przeciwpartyzancką o nazwie „Sturmwind I”.
Od 3 czerwca 1944 roku niemieckie wojsko zaczęło okrążać Lasy Lipskie i Janowskie. 9 czerwca okrążenie zostało zamknięte. Kulminacyjnym punktem operacji „Sturmwind I” stały się walki prowadzone 14 czerwca 1944 roku w rejonie Porytowego Wzgórza, kilkanaście kilometrów od Janowa Lubelskiego. W skład liczącego około trzech i pół tysiąca żołnierzy ugrupowania partyzanckiego wchodziły połączone oddziały Armii Krajowej, Narodowej Organizacji Wojskowej, Batalionów Chłopskich, Armii Ludowej i partyzantów sowieckich. Zdecydowaną przewagę stronie niemieckiej dawało trzydzieści tysięcy żołnierzy wspieranych lotnictwem i artylerią.
Otoczeni szczelnym pierścieniem partyzanci postanowili do zmroku odpierać ataki nieprzyjaciela, a pod osłoną ciemności spróbować się przebić z okrążenia. Ciężkie walki o wzgórze trwały cały dzień, jednak partyzantom udało się odeprzeć wszystkie natarcia. W jednym z kontrataków zdobyli nawet dwa działa. Sytuacja była bardzo trudna i zgodnie z planem w nocy podjęto próbę wydostania się z okrążenia. Operacja zakończyła się sukcesem, zdołano wyprowadzić także rannych i tabory. Następnego dnia Niemcy zaatakowali opuszczone pozycje.
Biorąc pod uwagę stosunek sił, straty partyzantów nie były duże i nieznacznie przekroczyły 200 poległych i rannych. Wehrmacht stracił 495 zabitych i rannych, jednak do niemieckich strat należy dodać nieznaną liczbę poległych policji, żandarmerii i Kałmuków. Główne siły partyzantów po kolejnych walkach i czterdziestu kilometrach marszu dotarły 16 czerwca do Puszczy Solskiej. Niemcy nie zrezygnowali z planów likwidacji partyzantki i rozpoczęli kolejną operację – „Sturmwind II”.
