sobota,
Adolf Łojkiewicz
Adolf Łojkiewicz urodził się 8 stycznia 1895 roku w Buciłach na Nowogródczyźnie. Podczas pierwszej wojny światowej służył w armii carskiej. Został odznaczony rosyjskim Krzyżem Zasługi Wojskowego Orderu Świętego Jerzego. W 1918 roku został żołnierzem I Korpusu Polskiego w Rosji. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny z bolszewikami dowodził kompanią w 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Za zasługi otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyż Walecznych.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego ukończył studia chemiczne. Pracował w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia. Podczas kampanii wrześniowej służył w Ośrodku Zapasowym 18 Dywizji Piechoty. Uczestniczył w walkach o Białystok. W nocy z 18 na 19 września przekroczył granicę litewską i został internowany. W 1940 roku Litwa dostała się pod okupację sowiecką, a kapitan Adolf Łojkiewicz został zesłany na Syberię. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Otrzymał przydział na stanowisko szefa uzbrojenia w 7 Dywizji Piechoty. Przeszedł cały szlak Armii Andersa w latach 1941–1943. W 1943 roku zgłosił do służby w kraju.
Przeszedł szkolenie dywersyjne i w nocy z 30 na 31 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Weller 30” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim do kraju trafili podporucznik Maksymilian Klinicki „Wierzba 2”, porucznik Karol Pentz „Skała 2”, podporucznik Feliks Perekładowski „Przyjaciel 2”, podporucznik Tadeusz Tomaszewski „Wąwóz” oraz major Stanisław Trondowski „Grzmot 2”. Po aklimatyzacji otrzymał przydział do Wydziału Uzbrojenia „Leśnictwo” Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Komendy Głównej Armii Krajowej.
Walkę w powstaniu warszawskim rozpoczął na Woli. Znalazł się w składzie Zgrupowania „Leśnik” utworzonego w pierwszych dniach powstania. Był szefem sztabu i zastępcą dowódcy oddziału. Podczas walk na Starym Mieście w drugiej połowie sierpnia dowódca Zgrupowania Jerzy Szypowski został ciężko raniony i Łojkiewicz przejął dowodzenie. Został ranny podczas walk o Państwową Wytwórnię Papierów Wartościowych. Kontynuował walkę po ewakuacji kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji powstania trafił do niemieckiej niewoli.
Po wojnie wrócił do Polski. Zamieszkał na Śląsku. Zmarł 17 maja 1952 roku w Katowicach.
