czwartek,
Stanisław Wojciechowski
Stanisław Wojciechowski urodził się 15 marca 1869 roku w Kaliszu, w ówczesnym zaborze rosyjskim. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. W rodzinnym mieście ukończył gimnazjum, a następnie studiował na Uniwersytecie Warszawskim. W okresie studiów rozpoczął działalność w tajnych organizacjach niepodległościowych, w 1891 roku za udział w demonstracji został zatrzymany przez carskie władze. Kiedy po kilku miesiącach sytuacja się powtórzyła, zdecydował się na wyjazd z kraju.
W 1892 roku przybył do Szwajcarii, a po pewnym czasie udał się do Francji. Nie zrezygnował z działalności politycznej, był członkiem zarządu Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich. Pod koniec dziewiętnastego wieku Francja była sojusznikiem Rosji i francuskie władze w 1893 roku wydaliły Wojciechowskiego za działalność antyrosyjską. Po krótkim pobycie w Wielkiej Brytanii udał się do Warszawy z zadaniem włączenia się w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS).
Po przyjeździe do kraju nawiązał współpracę z Józefem Piłsudskim, w rach działalności konspiracyjnej, m.in. współredagował gazetę „Robotnik”. W 1905 roku zrezygnował z działalności partyjnej i zaangażował się w ruch spółdzielczy. Po wybuchu pierwszej wojny światowej opowiadał się za poparciem przez Polaków państw ententy. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, w latach 1919-1920 był ministrem spraw wewnętrznych w rządach Ignacego Jana Paderewskiego oraz Leopolda Skulskiego. W 1921 roku wstąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”.
9 grudnia 1922 roku przeprowadzono pierwsze wybory prezydenckie w Polsce, ich zwycięzcą był Gabriel Narutowicz. 16 grudnia fanatyczny zwolennik prawicy Eligiusz Niewiadomski zastrzelił prezydenta Narutowicza w warszawskiej galerii Zachęta. Do ponownych wyborów prezydenckich doszło 22 grudnia, a nowym prezydentem został Stanisław Wojciechowski. Jego kadencja została przerwana podczas przewrotu majowego, aby zapobiec wojnie domowej, 14 maja 1926 roku Wojciechowski zrzekł się sprawowania urzędu.
Po wycofaniu się z polityki wykładał w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, wrócił także do pracy w spółdzielczości. Okupację hitlerowską spędził w Warszawie. Zmarł 9 kwietnia 1953 roku w podwarszawskich Gołąbkach.
