czwartek,
Ostatni zrzut cichociemnych
W nocy z 26 na 27 grudnia odbył się ostatni zrzut cichociemnych. Podczas operacji lotniczej „Staszek 2” miejscem lądowania była placówka odbiorcza „Wilga 311” usytuowana w obszarze Beskidu Sądeckiego i Gorców koło wsi Szczawa. W misji wzięło udział sześciu cichociemnych: ppor. Bronisław Czepczak „Zwijak 2”, kapitan Stanisław Dmowski „Podlasiak”, podporucznik Jan Matysko „Oskard”, kapitan Jan Parczewski „Kraska”, major Zdzisław Sroczyński „Kompresor”, major Witold Uklański „Herold”. Byli to głównie oficerowie łączności, a ich zadaniem było przygotowanie działalności konspiracyjnej po wkroczeniu Sowietów.
Bronisław Czepczak (1922–2001)
Kiedy wybuchła wojna miał siedemnaście lat. Jego rodzinna miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. W 1940 roku jego rodzinę wywieziono do Kazachstanu. Po zawarciu układu Sikorski–Majski wstąpił do Armii Andersa. Został przeszkolony w radiotelegrafii. Do Polski trafił podczas operacji lotniczej „Staszek 2”. Służył jako radiotelegrafista w 1 Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej. Na początku 1945 roku brał udział w walce z niemieckim oddziałem.
Po wojnie pozostał w konspiracji. W grudniu 1945 został aresztowany. Komunistyczny sąd skazał go na pięć lat więzienia. Po amnestii w 1947 roku zdał maturę i rozpoczął studia. W 1950 ponownie go aresztowano. Otrzymał wyrok piętnastu lat więzienia. W 1956 roku został warunkowo zwolniony z więzienia. Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej i do emerytury pracował na tej uczelni. Od roku 1989 Działał w organizacjach kombatanckich.
Stanisław Dmowski (1909–2002)
W kampanii wrześniowej był dowódcą kompanii przeciwlotniczych karabinów maszynowych. Podczas walk w okolicach Siedlec został ranny i dostał do niewoli. Z pomocą znajomego niemieckiego lekarza uciekł ze szpitala. W połowie listopada 1939 przekroczył granicę polsko-węgierską. Jeszcze w tym samym miesiącu dotarł do Francji. Walczył w kampanii francuskiej. Razem z 2. Dywizją Strzelców Pieszych został internowany w Szwajcarii. Po ucieczce przedostał się do Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się do służby w kraju i odbył odpowiednie przeszkolenie. W grudniu 1944 roku wyskoczył ze spadochronem nad okupowaną Polską. W oczekiwaniu na przydział przebywał w 1 Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej. W 1946 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Po miesiącu został zwolniony i natychmiast uciekł z Polski. Osiedlił się na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Jan Matysko (1912–1953)
Podczas wojny obronnej w 1939 roku był żołnierzem kompanii reflektorów przeciwlotniczych. 15 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Został internowany, jednak w grudniu 1939 roku udało mu się dotrzeć do Francji, gdzie skierowano go do Centrum Wyszkolenia Łączności. Po upadku Francji znalazł się w Wielkiej Brytanii. Podczas operacji lotniczej „Staszek 2” przerzucono go do kraju. W 1945 roku był zastępcą szefa łączności Obszaru Zachodniego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Pod koniec 1945 został aresztowany przez komunistyczne władze. Otrzymał wyrok sześciu lat więzienia, po amnestii zmniejszony do trzech lat. Więzienie opuścił pod koniec 1948 roku. Pracował w Pomorskich Zakładach Budowy Maszyn w Bydgoszczy.
Jan Parczewski (1923–1967)
W 1940 roku siedemnastoletni Jan Parczewski został zesłany z matką w głąb ZSRR. Na początku 1942 roku wstąpił do Armii Andersa. Służył w 28 pułku piechoty 10 Dywizji Piechoty. Zgłosił się do służby w kraju. W grudniową noc 1944 roku wylądował na spadochronie w okupowanej Polsce. Otrzymał przydział do Komendy Okręgu Kraków Armii Krajowej. Po rozwiązaniu AK jako łącznościowiec współpracował z organizacją NIE. Od czerwca 1945 roku zaprzestał działalności konspiracyjnej.
Zdzisław Sroczyński (1906–1996)
Przed wybuchem wojny był zawodowym oficerem w batalionie saperów kolejowych Wojska Polskiego II RP. We wrześniu 1939 roku dowodził kompanią, która naprawiała zniszczone nalotami tory kolejowe. 21 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Przedostał się do Francji. Służył w Centrum Wyszkolenia Saperów. Po klęsce Francuzów ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Od września 1941 do sierpnia 1943 roku służył w armii brytyjskiej w Afryce Zachodniej.
Zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia dywersyjnego przerzucono go do Polski. Trafił do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej, gdzie prowadził szkolenia minerskie. Po rozwiązaniu AK działał w strukturach NIE i Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Jesienią 1945 roku opuścił kraj. Po kilku miesiącach zrzucono go na teren komunistycznej Polski, jednak szczegóły tej misji pozostają nieznane. Ponownie uciekł z kraju i do śmierci mieszkał w Wielkiej Brytanii.
Witold Uklański (1893–1954)
Studiował na Politechnice Warszawskiej, jednak naukę przerwał wybuch pierwszej wojny światowej. Służył w armii carskiej, za męstwo odznaczono go Krzyżem Zasługi Wojskowego Orderu Świętego Jerzego. W 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Trafił do kawalerii. Od 11 listopada 1918 roku był żołnierzem Wojska Polskiego. Podczas walk o granice Rzeczypospolitej był trzykrotnie ranny. W okresie dwudziestolecia międzywojennego był zawodowym żołnierzem. W 1934 roku przeszedł w stan spoczynku.
W kampanii wrześniowej był żołnierzem Wileńskiej Brygady Kawalerii. 20 września przekroczył granicę polsko-litewską. Został internowany. Po wkroczeniu Sowietów na Litwę trafił do obozu w Kozielsku, skąd został zesłany na Syberię. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa.
W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia został skierowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. W grudniu 1944 roku trafił do Polski. Otrzymał przydział do Komendy Okręgu Kraków Armii Krajowej. Po rozwiązaniu AK kontynuował działalność konspiracyjną. Latem 1945 roku opuścił kraj. W listopadzie tego samego roku powrócił do Polski. Po kilku dniach został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Został oskarżony o przynależność do Armii Krajowej i pracę w charakterze emisariusza Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Komunistyczny sąd skazał go na karę śmierci. Wyrok zamieniono na dożywotnie więzienie. Witold Uklański został zamordowany w więzieniu we Wronkach w 1954 roku.
