poniedziałek,
Lucjan Minkiewicz
Lucjan Minkiewicz urodził się 13 grudnia 1918 roku w miejscowości Szunia, w guberni moskiewskiej. Od 1931 roku mieszkał w Wilnie. Uczęszczał do Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta, maturę zdał w 1937 roku. Kiedy wybuchła wojna studiował inżynierię lądową na Politechnice Warszawskiej.
Jako ochotnik walczył w kampanii wrześniowej w szeregach 20 Pułku Piechoty. Brał udział m.in. w krwawych walkach pod Kobryniem. Po powrocie do Wilna wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Przyjął pseudonim „Wiktor”. Od 1940 roku dowodził rejonem w siatce Podokręgu Kowno ZWZ-AK. W styczniu 1944 przeszedł do 6 Brygady Wileńskiej AK. Brał udział w operacji „Ostra Brama”. Po wspólnym zdobyciu Wilna przez AK i Armię Czerwoną polscy żołnierze zostali podstępnie rozbrojeni. Minkiewicz zdołał wycofać się do Puszczy Rudnickiej. W sierpniu 1944 wraz ze swoim oddziałem próbował wyruszyć na pomoc walczącej Warszawie. Ponieważ okazało się to niewykonalne, pozostał w rejonie Białegostoku. Nawiązał tam kontakt z majorem Zygmuntem Szendzielarzem ps. „Łupaszko” i dołączył do odbudowywanej na Białostocczyźnie 5 Brygady Wileńskiej.
Po rozwiązaniu Brygady w październiku na własną prośbę pozostaje w terenie i kontynuuje walkę. Przeprowadza wiele akcji przeciwko oddziałom NKWD, UB, MO i KBW. W listopadzie 1945 poślubił Wandę Czarnecką – sanitariuszkę „Dankę”. We wrześniu 1946 przychodzi na świat jego syn – Andrzej. W październiku zostaje urlopowany ze względu na stan zdrowia. Jego obowiązki przejmuje Władysław Łukasiuk ps. „Młot”.
Rodzina Minkiewicza początkowo mieszka w Zakopanem, potem przeprowadza się do Wrocławia. 1 lipca 1948 roku Lucjan Minkiewicz i jego ciężarna żona zostają aresztowani w Krakowie. Ich syn trafia do domu dziecka. W więzieniu rodzi się córka Ewa, która zostaje oddana pod opiekę krewnych.
2 listopada 1950 roku w procesie grupowym Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał Lucjana Minkiewicza na ośmiokrotną karę śmierci. W tym samym procesie jego żona zostaje skazana na 12 lat pozbawienia wolności. 8 lutego 1951 roku Minkiewicz został zabity w piwnicach więzienia mokotowskiego w Warszawie. Tego samego dnia zginęli skazani razem z nim na śmierć Henryk Borowski, Antoni Olechnowicz, Zygmunt Szendzielarz. Miejsce pochówku Lucjana Minkiewicza do dziś jest nieznane.
Wanda Czarnecka-Minkiewicz wyszła z więzienia w 1956 na mocy amnestii. Przez cały okres PRL była szykanowana, wielokrotnie zwalniana z pracy. W 1987 roku doznała wylewu. Przykuta do łóżka, pod opieką córki dożyła 2001 roku.
W latach dziewięćdziesiątych Wanda i Lucjan Minkiewiczowie zostali zrehabilitowani. W 2007 pośmiertnie odznaczył ich Prezydent RP Lech Kaczyński: Lucjana Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a Wandę Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
