poniedziałek,
Kazimierz Gorzkowski
Kazimierz Gorzkowski urodził się 6 grudnia 1899 w Ułężu na Lubelszczyźnie. Uczył się w gimnazjum w Lublinie, gdzie dołączył do drużyny skautowej. Jesienią 1915 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, dwa lata później ukończył Szkołę Podoficerską. W 1918 roku brał udział w rozbrajaniu niemieckich żołnierzy. Na czele tzw. batalionu puławskiego zgłosił się w Lublinie do oddziałów wyruszających na odsiecz Lwowa. Brał udział w walkach o granice odrodzonej Polski. W latach dwudziestych zamieszkał w Warszawie. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego.
Jako dowódca plutonu Legii Akademickiej brał udział w obronie Warszawy w 1939 roku. Po klęsce wrześniowej zdołał uciec z niewoli i powrócić do Warszawy. Już w październiku 1939 roku rozpoczął działalność w konspiracji. Był niezwykle aktywny, działał w kolportażu Służby Zwycięstwu Polski, kontrwywiadzie, referacie więziennym, Biurze Informacji i Propagandy, Akcji „N”, Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”.
Zorganizował tzw. komórkę więzienną, która zajmowała się łącznością z więźniami Pawiaka. Po aresztowaniu łączniczki wiosną 1941 roku ochotniczo zgłosił się do akcji odzyskania z depozytu na Pawiaku kuchenki elektrycznej z ukrytymi ważnymi konspiracyjnymi materiałami. Za wykonanie tego zadania otrzymał Krzyż Walecznych. Stał na czele tzw. Komisji Terroru Moralnego w Podwydziale „N”, która wysyłała fikcyjne zarządzenia, ostrzeżenia i wyroki do Niemców i volksdeutschów. Bezpośrednio przed powstaniem warszawskim kierował działem IV Akcji „N”. W powstaniu był szefem Wydziału Kolportażu Biura Informacji i Propagandy.
Po upadku powstania trafił do niemieckiego obozu jenieckiego, jednak szybko zbiegł i kontynuował działalność konspiracyjną w kraju. W 1946 roku został aresztowany przez komunistyczne władze i skazany na piętnaście lat więzienia. Po wyjściu na wolność pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie i nadal działał w Związku Harcerstwa Polskiego. Zmarł 8 stycznia 1983 w Warszawie.
