wtorek,
Pierwszy szwoleżer Drugiej RP
Gustaw Konstanty Orlicz-Dreszer urodził się 2 października 1889 roku. Był synem Jana Augusta i Emilii Dreszerów. Pierwszy człon swojego nazwiska przyjął później, od pseudonimu używanego podczas służby w I Brygadzie Piłsudskiego. Młodość spędził w Częstochowie. Uczęszczał do Gimnazjum Rządowego. Działał w konspiracyjnej organizacji polskiej młodzieży „Zet”. Jako uczeń VII klasy został aresztowany za działalność patriotyczną przez władze carskie. Ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie. Po zdaniu matury w 1907 roku zaczął studiować prawo. Był studentem Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie, uniwersytetu w Leodium w Belgii oraz Akademii Eksportowej w Hawrze we Francji. Odbył dwuletnią służbę w carskim pułku huzarów.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej w stopniu podporucznika został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Po kilkunastu dniach zdezerterował do polskiego wojska. Przyłączył się do walczących przy boku Austriaków oddziałów Piłsudskiego. W walkach wykazywał się niepospolitą odwagą. Po kryzysie przysięgowym został internowany. Kiedy został zwolniony jesienią 1918 roku, dowódca Polskiej Organizacji Wojskowej Edward Rydz-Śmigły mianował go komendantem okręgu wojskowego w Chełmie. W tym mieście żołnierze pod jego dowództwem rozbroili garnizon austriacki. Orlicz-Dreszer przeprowadził pobór do 1 Pułku Szwoleżerów i 35 Pułku Piechoty. Werbował do polskich oddziałów także włoskich jeńców wojennych i Czechów z armii Austro-Węgier.
10 listopada 1918 roku otrzymał stopień majora, rok później pułkownika. Wojnę polsko-bolszewicką rozpoczął jako dowódca 1 Pułku Szwoleżerów, a zakończył dowodząc 2 Dywizją Jazdy. Był stawiany za wzór przez przełożonych. Za odwagę wykazaną w walkach, w latach 1914-1920 wielokrotnie był odznaczony, m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari oraz szesnastokrotnie Krzyżem Walecznych. W 1924 roku, w stosunkowo młodym wieku, otrzymał stopień generała brygady. Sprawował kolejne wysokie stanowiska w wojsku Polskim.
Gustaw Dreszer był oddanym zwolennikiem swojego dowódcy z czasów wojny – Józefa Piłsudskiego. W listopadzie 1924 roku stał na czele delegacji kilkudziesięciu oficerów wyższej rangi, która złożyła marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu propozycję zaprowadzenia w kraju politycznego porządku. W rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę wygłosił przemówienie, które odebrano jako deklarację przed planowanym przewrotem zbrojnym.
„Gdy dzisiaj zwracamy się do Ciebie, mamy także bóle i trwogi, do domu wraz z nędzą zaglądające. Chcemy, byś wierzył, że gorące chęci nasze, byś nie zechciał być w tym kryzysie nieobecny, osierocając nie tylko nas, wiernych Twoich żołnierzy, lecz i Polskę, nie są tylko zwykłymi uroczystościowymi komplementami, lecz, że niesiemy Ci prócz wdzięcznych serc i pewne, w zwycięstwach zaprawione szable!”
–– Gustaw Orlicz-Dreszer, przemówienie, listopad 1925.
Podczas przewrotu majowego Orlicz-Dreszer stał na czele wojsk wiernych Piłsudskiemu. Po wprowadzeniu rządów sanacji pracował w Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Od 1930 roku był prezesem Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej. W listopadzie 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała dywizji.
Gustaw Orlicz-Dreszer zginął w wypadku lotniczym w okolicach Gdyni 16 lipca 1936 roku.
