Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
wtorek,
Eugeniusz Lokajski
Urodził się 14 grudnia 1908 w Warszawie. Przeszedł do historii jako lekkoatleta, olimpijczyk, żołnierz, jednak przede wszystkim jako jeden z najbardziej znanych fotografów dokumentujących Powstanie Warszawskie.
Uprawiał kilka dyscyplin lekkoatletycznych i zdobywał medale mistrzostw Polski. W 1934 został Mistrzem Polski w rzucie oszczepem, w 1935 zdobył wicemistrzostwo świata w pięcioboju, był siódmy w rzucie oszczepem na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie. W latach 1931-1932 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, przeszedł do cywila jako podporucznik rezerwy. W kampanii wrześniowej dowodził plutonem 35. Pułku Piechoty. W okolicach Brześcia zatrzymali go Sowieci, jednak udało mu się uciec.
Po powrocie do Warszawy zajmował się głównie fotografią. W 1942 roku otworzył własny zakład fotograficzny w mieszkaniu matki. Formalnie pracował jako nauczyciel gimnastyki, wykładał także w tajnym nauczaniu. W styczniu 1944 roku wstąpił do Armii Krajowej, objął stanowisko dowódcy plutonu w 3. kompanii Praskiej. W powstaniu warszawskim służył pod pseudonimem „Brok” w kompanii sztabowej „Koszta”. W czasie powstania wykonał ponad tysiąc zdjęć, stanowią one świadectwo walczącej stolicy oraz zbrodni dokonywanych przez wojska niemieckie. 25 września 1944 roku Lokajski zginął pod gruzami zbombardowanej kamienicy, w której znajdował się sklep fotograficzny.
W 2009 roku rezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Eugeniusza Lokajskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Prawdopodobnie najwięcej jego zdjęć posiada Muzeum Powstania Warszawskiego. Wydany przez Muzeum w 2009 roku album z jego fotografiami wygrał w konkursie „Fotograficzna Publikacja Roku 2008” w kategorii album. Od 2014 roku Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich przyznaje Nagrodę im. Eugeniusza Lokajskiego za fotografię sportową.
