środa,
Dąb Jagiełły
Dąb Jagiełły to najsłynniejszy dąb z Puszczy Białowieskiej. Symbol Białowieskiego Parku Narodowego 2 listopada 1974 runął powalony przez wichurę. Jego rozkładający się pień wciąż trafia na zdjęcia turystów.
W latach 1928–1939 kierownikiem Parku Narodowego w Białowieży był profesor Jan Jerzy Karpiński. Za jego czasów w Białowieży powstała biblioteka naukowa, laboratoria oraz Muzeum Przyrodniczo Leśne. Prawdopodobnie to on był twórcą legendy związanej z dębem Jagiełły. Po paruwiekowym dębem miał rzekomo przesiadywać król Władysław Jagiełło podczas łowów zorganizowanych przed wyprawą grunwaldzką. Legenda stworzona przez profesora przyciąga turystów do dzisiaj.
Na podstawie pomiarów obwodu giganta z Białowieży specjaliści określają wiek drzewa na około 450 lat. Legenda o Władysławie Jagielle nie jest więc prawdziwa. Dąb Jagiełły miał wyjątkowo duże konary i koronę. Prawdopodobnie wiele lat rósł na polanie, stąd tak duże rozmiary.
Pracownicy Parku Narodowego z żołędzi zrzuconych przy upadku wyhodowali kilka dąbków, jeden z nich żartobliwie nazywany jest „Jagiellończykiem”.
Dąb to rodzaj drzew zaliczany do rodziny bukowatych. W Polsce osiąga zwykle wysokość do 50 metrów. Cykl wzrostowy kończy się w wieku 120–200 lat, żyje przeciętnie 600–1000 lat. Od wieków długowieczność i okazały wygląd dębów sprawiały na ludziach duże wrażenie, stąd w dawnych czasach często przypisywali drzewu symboliczne znaczenie. Motyw żołędzi i gałązek dębu od średniowiecza występuje w herbach, odznaczeniach i monetach. W Polsce wiele nazw miejscowości, dzielnic miast itp., pochodzi od dębu, np. Dąbie, Dębno, Dąbrowa, Dęba.
