Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
sobota,
Armia Polska we Francji
Wkrótce po wybuchu pierwszej wojny światowej środowiska polskie we Francji rozpoczęły starania o sformowanie polskich sił zbrojnych. Miały one zaznaczyć obecność Polaków w Europie i przyczynić się do dostrzeżenia przez świat sprawy niepodległości naszego kraju. Już w sierpniu 1914 roku powstał pierwszy, liczący 180 żołnierzy oddział. Pierwsza polska kompania brała udział w walkach w szeregach Legii Cudzoziemskiej i swoją walecznością zdobyła uznanie Francuzów. Wobec sprzeciwu Rosji, sojusznika Francji, zrezygnowano z tworzenia kolejnych polskich oddziałów.
Sytuacja uległa zmianie w 1917 roku po rewolucji lutowej w Rosji. Dokładnie sto lat temu generał Józef Haller zastąpił francuskiego oficera i objął naczelne dowództwo nad Armią Polską we Francji.
Wkrótce po wybuchu pierwszej wojny światowej środowiska polskie we Francji rozpoczęły starania o sformowanie polskich sił zbrojnych. Miały one zaznaczyć obecność Polaków w Europie i przyczynić się do dostrzeżenia przez świat sprawy niepodległości naszego kraju. Już w sierpniu 1914 roku powstał pierwszy, liczący 180 żołnierzy oddział. Pierwsza polska kompania brała udział w walkach w szeregach Legii Cudzoziemskiej i swoją walecznością zdobyła uznanie Francuzów. Wobec sprzeciwu Rosji, sojusznika Francji, zrezygnowano z tworzenia kolejnych polskich oddziałów.
Sytuacja uległa zmianie w 1917 roku po rewolucji lutowej w Rosji. 4 czerwca 1917 roku francuski prezydent Raymond Poincaré wydał dekret o powołaniu Armii Polskiej we Francji. Początkowo żołnierze formacji wywodzili się głównie spośród Polaków ze Stanów Zjednoczonych oraz emigrantów z Kanady i Francji. Później dołączyli do nich Polacy z przebywających we Francji oddziałów rosyjskich. Ochotnicy przybywali także z Brazylii, Argentyny, Wielkiej Brytanii. Akcję werbunkową prowadzono także wśród polskich jeńców z armii niemieckiej i austriackiej.
Większość oficerów stanowili Francuzi. Pierwszym dowódcą polskich oddziałów był generał Louis Archinard. Armia podlegała dowództwu francuskiemu. Na mocy umowy z francuskimi władzami pełną kontrolę polityczną nad Armią sprawował Komitet Narodowy Polski. Niektóre polskie jednostki wzięły udział w końcowych walkach pierwszej wojny światowej. Polacy znaleźli się w składzie zwycięskiej koalicji, co wzmocniło ich pozycję podczas rokowań pokojowych.
W październiku 1918 roku francuskiego dowódcę zastąpił generał Józef Haller. Z powodu jasnoniebieskiego koloru mundurów polskie formacje nazywano Błękitną Armią. Zakończenie działań wojennych sprzyjało rozwojowi Armii Hallera, dołączali polscy ochotnicy z innych armii państw biorących udział w konflikcie. Z demobilizowanych jednostek francuskich pozyskano duże ilości sprzętu i uzbrojenia.
Od kwietnia do czerwca 1919 roku Błękitna Armia została przerzucona do Polski. Oddziały Hallera liczyły wtedy prawie 70 tysięcy żołnierzy i były najlepiej wyszkoloną i wyposażoną częścią powstającego Wojska Polskiego. Część sprzętu przekazano innym polskim jednostkom. Z Polakami do kraju przybyli francuscy oficerowie, wielu z nich brało udział w walkach z bolszewikami do końca 1920 roku.
Już w maju 1919 roku oddziały Błękitnej Armii wzięły udział w zakończonej sukcesem ofensywie przeciw Ukraińcom w Galicji i na Wołyniu. Część Armii Hallera wzięła udział w walkach z bolszewikami, m.in. w zdobyciu Mińska. W czerwcu 1919 roku krótko przed podpisaniem Traktatu Wersalskiego, wobec napiętych stosunków z Niemcami oddziały Błękitnej Armii na czele z generałem Hallerem zostały przeniesione na granicę niemiecką.
Błękitna Armia została rozformowana 1 września 1919 roku, a na bazie jej jednostek powstały oddziały Wojska Polskiego, które brały udział w wojnie polsko-bolszewickiej i z kolejnymi rocznikami żołnierzy w wojnie obronnej 1939 roku. Początkowo żołnierze formacji wywodzili się głównie spośród Polaków ze Stanów Zjednoczonych oraz emigrantów z Kanady i Francji. Później dołączyli do nich Polacy z przebywających we Francji oddziałów rosyjskich. Ochotnicy przybywali także z Brazylii, Argentyny, Wielkiej Brytanii. Akcję werbunkową prowadzono także wśród polskich jeńców z armii niemieckiej i austriackiej.
Większość oficerów stanowili Francuzi. Pierwszym dowódcą polskich oddziałów był generał Louis Archinard. Armia podlegała dowództwu francuskiemu. Na mocy umowy z francuskimi władzami pełną kontrolę polityczną nad Armią sprawował Komitet Narodowy Polski. Niektóre polskie jednostki wzięły udział w końcowych walkach pierwszej wojny światowej. Polacy znaleźli się w składzie zwycięskiej koalicji, co wzmocniło ich pozycję podczas rokowań pokojowych.
W październiku 1918 roku francuskiego dowódcę zastąpił generał Józef Haller. Z powodu jasnoniebieskiego koloru mundurów polskie formacje nazywano Błękitną Armią. Zakończenie działań wojennych sprzyjało rozwojowi Armii Hallera, dołączali polscy ochotnicy z innych armii państw biorących udział w konflikcie. Z demobilizowanych jednostek francuskich pozyskano duże ilości sprzętu i uzbrojenia.
Od kwietnia do czerwca 1919 roku Błękitna Armia została przerzucona do Polski. Oddziały Hallera liczyły wtedy prawie 70 tysięcy żołnierzy i były najlepiej wyszkoloną i wyposażoną częścią powstającego Wojska Polskiego. Część sprzętu przekazano innym polskim jednostkom. Z Polakami do kraju przybyli francuscy oficerowie, wielu z nich brało udział w walkach z bolszewikami do końca 1920 roku.
Już w maju 1919 roku oddziały Błękitnej Armii wzięły udział w zakończonej sukcesem ofensywie przeciw Ukraińcom w Galicji i na Wołyniu. Część Armii Hallera wzięła udział w walkach z bolszewikami, m.in. w zdobyciu Mińska. W czerwcu 1919 roku krótko przed podpisaniem Traktatu Wersalskiego, wobec napiętych stosunków z Niemcami oddziały Błękitnej Armii na czele z generałem Hallerem zostały przeniesione na granicę niemiecką.
Błękitna Armia została rozformowana 1 września 1919 roku, a na bazie jej jednostek powstały oddziały Wojska Polskiego, które brały udział w wojnie polsko-bolszewickiej i z kolejnymi rocznikami żołnierzy w wojnie obronnej 1939 roku.
