Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
piątek,
Bitwa pod Niemirowem
W bitwie pod Niemirowem podczas wojny polsko-tureckiej 1672-1676 jazda hetmana wielkiego koronnego Jana Sobieskiego odniosła znakomite zwycięstwo nad oddziałami tatarskimi.
W czasie wojny z Polakami w latach 1666–1671 Turcy byli uwikłani w inne konflikty zbrojne i do walki wysłali jedynie Tatarów. W 1672 roku pod pretekstem pomocy dla hetmana kozackiego Doroszenki ruszyli na Rzeczpospolitą z całą swoją potęgą. 18 lipca Doroszenko i Tatarzy bez trudu pobili pod Ładyżynem grupę jazdy polsko-kozackiej. W sierpniu na Podole wkroczyła potężna armia turecka i obległa Kamieniec Podolski. Stosunek sił wynosił 75:1, dlatego obrona nie trwała długo. Podczas opuszczania twierdzy przez Polaków po kapitulacji miał miejsce wybuch w prochowni, który jest zapamiętany przez wszystkich Polaków dzięki powieści Henryka Sienkiewicza. Przyczyna wybuchu w 1672 roku nie jest jasna, oprócz wersji „sienkiewiczowskiej” istnieje kilka innych, np. przypadkowe zaprószenie ognia czy chęć ukrycia śladów malwersacji w zbrojowni. Pewne jest, że ofiarami wybuchu byli m.in. dowódca artylerii kamienieckiej Hejking oraz komendant obrony zamku, pułkownik Jerzy Wołodyjowski.
Kolejne tygodnie były pasmem sukcesów najeźdźców. Tatarzy plądrowali tereny leżących między Sanem, Wieprzem i Bugiem. Armia turecka dotarła pod Lwów. Aby spróbować odwrócić kartę hetman wielki koronny Jan Sobieski w październiku ruszył z wyprawą na tatarskie czambuły. W operacji wzięło udział jedynie około trzech tysięcy konnych żołnierzy. Aby zwiększyć mobilność, oddziały Sobieskiego nie zabrały taborów, a każdy jeździec miał po dwa konie. Pierwszy czambuł rozbito 5 października pod Krasnobrodem, kolejne dwa następnego dnia pod Narolem. 7 października 1672 roku dzięki zeznaniom jeńców, zlokalizowano obóz głównych sił tatarskich pod wodzą Dżiambet-Girej-Sołtana.
Początkowo do działania przystąpiło jedynie kilkuset żołnierzy Sobieskiego. Prowadzili oni pozorowane ataki z kilku stron, aby odwrócić uwagę Tatarów. Kiedy do ataku ruszyły główne oddziały koronnej jazdy, przeciwnik był całkowicie zaskoczony kierunkiem i siłą uderzenia. Obóz Dżiambeta został rozbity. Pościg trwał przez cały kolejny dzień. W jego trakcie rozbijano także powracające do obozu zaskoczone kolejne czambuły. Pod Niemirowem odbito kilkanaście tysięcy jasyru.
