środa,
Alojzy Ehrlich
Alojzy Ehrlich był jednym z najpopularniejszych sportowców w Drugiej Rzeczpospolitej, uprawiał tenis stołowy. Dziś jest zapomnianym zawodnikiem, ale jeśli chodzi o występy na mistrzostwach świata w jego dyscyplinie, żaden Polak nie osiągnął takich sukcesów.
Urodził się 1 stycznia 1914 roku w Komańczy. Karierę sportową rozpoczął w Jutrzence Lwów, później był zawodnikiem Hasmonei Lwów. Jako dziewiętnastolatek w 1933 roku wygrał indywidualnie i drużynowo pierwsze rozgrywane Mistrzostwa Polski w tenisie stołowym. Nie zdobył już więcej tytułów mistrza kraju, ponieważ wyjechał do Francji na studia i osiadł tam na stałe. W kolejnych latach nadal grał w reprezentacji kraju i w narodowych barwach odnosił duże sukcesy na arenie międzynarodowej. Na mistrzostwach świata w tenisie stołowym indywidualnie był brązowym medalistą w 1935 oraz srebrnym w 1936, 1937 i 1939. Z drużyną zajął trzecie miejsce na świecie w 1935 i 1936. Warto zwrócić uwagę, że Ehrlich w 1939 roku miał dopiero 25 lat – gdyby nie wojna mógł osiągnąć dużo więcej.
Na trwałe zapisał się w historii tenisa stołowego jako uczestnik najdłuższej wymiany piłek w historii tej dyscypliny, miało to miejsce podczas Mistrzostw Świata w 1936 roku, kiedy Polacy grali w półfinale turnieju drużynowego przeciwko Rumunii. Ehrlich słynął z umiejętności defensywnych, a jego przeciwnikiem był mistrz obrony Ferenc Panet. Pierwsza wymiana piłek trwała 2 godziny i 10 minut, po tym czasie było 1:0 dla naszego zawodnika. Wcześniej został zmieniony sędzia, który nie dał rady tak długo ruszać głową w prawo i w lewo. Rekord trafił do rekordów Guinnessa i nikt go nie pobije, ponieważ po mistrzostwach w 1936 roku zmieniono przepisy gry, aby uniknąć drastycznie długich wymian piłek.
Po zajęciu Francji przez Niemców Alojzy Ehrlich z uwagi na żydowskie pochodzenie, trafił do niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz. Podobno uniknął śmierci w komorze gazowej, ponieważ esesmani rozpoznali pingpongowego mistrza. W obozach spędził cztery lata. Ehrlich, który mierzył ponad 190 cm wzrostu, po wyzwoleniu obozu ważył tylko 37 kg. Po wojnie nadal grał w tenisa, jednak komunistyczne władze nie pozwoliły mu na grę w barwach narodowych. W latach 1952-1963 reprezentował Francję, po zakończeniu kariery zawodniczej osiągał sukcesy jako trener. Zmarł 7 grudnia 1992 roku w Paryżu.
