niedziela,
Żwirko i Wigura
11 września 1932 roku w katastrofie lotniczej koło Cieszyna zginęli Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura.
„Człowiek uczy się do końca życia. Musi sobie tylko zdawać sprawę z potrzeby nauki. I solidności”
–– Franciszek Żwirko.
11 września 1932 roku Żwirko i Wigura lecieli samolotem RWD-6 meeting lotniczy do Pragi. Podczas gwałtownej burzy nastąpiło oderwanie skrzydła samolotu i maszyna runęła na ziemię. Obaj piloci ponieśli śmierć. Kilkanaście dni wcześniej zwyciężyli w największej międzywojennej imprezie lotnictwa sportowego – Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych Challenge 1932 rozegranych w Berlinie. Na pamiątkę tego wielkiego osiągnięcia 28 sierpnia obchodzony jest w naszym kraju jako Święto Lotnictwa Polskiego.
Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura byli przyjaciółmi i wielkimi pasjonatami lotnictwa. Duet tworzony przez pilota i konstruktora odniósł wiele sukcesów na krajowej i międzynarodowej arenie, rozsławiając polskie lotnictwo. Obaj panowie poznali się w Akademickim Aeroklubie Warszawskim. W 1929 roku Żwirko jako pilot wojskowy był tam oficerem łącznikowym. Poznał tam młodych konstruktorów tworzących zespół RWD – Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigurę i Jerzego Drzewieckiego. Entuzjazm młodych zapaleńców udzielił się także dla Żwirki, znacznie wzrosła jego aktywność na polu sportowym. Zaprzyjaźnił się zwłaszcza ze Stanisławem Wigurą, który został jego mechanikiem pokładowym.
Lotniczy duet między 9 sierpnia a 6 września 1929 odbył lot dookoła Europy na samolocie RWD-2. Trasa liczyła prawie pięć tysięcy kilometrów i biegła przez Warszawę, Frankfurt, Paryż, Barcelonę, Marsylię i Mediolan. 6 października zwyciężyli w I Locie Południowo-Zachodniej Polski. W 1930 roku wzięli udział w międzynarodowych zawodach samolotów turystycznych Challenge 1930, jednak awaria silnika uniemożliwiła ukończenie rywalizacji. Na pocieszenie w tym samym roku ponownie zwyciężyli w Locie Południowo-Zachodniej Polski oraz triumfowali w III Krajowym Konkursie Awionetek i IV Krajowym Konkursie Samolotów Turystycznych.
Stanisław Wigura
Urodził się 9 kwietnia 1903 roku. Już jako dziecko interesował się techniką i lotnictwem. W wieku siedemnastu lat ochotniczo służył w wojsku podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po wojnie ukończył gimnazjum i rozpoczął studia na wydziale mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Był współzałożycielem Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej. W sekcji poznał Stanisława Rogalskiego i Jerzego Drzewieckiego. Studenci stworzyli warsztaty Sekcji Lotniczej, w których budowali samoloty. Wigura i Rogalski opracowali swój pierwszy samolot w 1926 roku. W 1927 wcielili projekt w życie i powstał samolot nazwany od nazwisk twórców WR-1. w tym samym roku powstał zespół konstrukcyjny RWD – Rogalski, Wigura, Drzewiecki.
Franciszek Żwirko
Franciszek Żwirko urodził się 16 września 1895 roku w Święcianach na Litwie. W czasie pierwszej wojny światowej służył w armii rosyjskiej. W 1917 roku zgłosił się do formowanych w Rosji polskich oddziałów generała Dowbora-Muśnickiego. Po demobilizacji wstąpił do rosyjskiej „białej” Armii Ochotniczej generała Denikina. W czasie wojny domowej w Rosji ukończył kurs obserwatorów lotniczych. Jesienią 1921 roku przedostał się do Polski i do służby w polskim lotnictwie. Jego przygoda z lotnictwem sportowym rozpoczęła się w 1925 roku.
Samolot RWD-6
Zespół konstrukcyjny RWD skonstruował tę maszynę specjalnie z myślą o zawodach Challenge w 1932 roku. Międzynarodowe Zawody Samolotów Turystycznych zwane jako Challenge, w 1932 roku rozegrane były po raz trzeci, a ich gospodarzem były Niemcy. Oznaczenie RWD pochodzi od pierwszych liter nazwisk konstruktorów – Rogalski, Wigura i Drzewiecki. Pierwszy samolot pod marką RWD powstał w 1927 roku. Konstrukcja samolotu opracowanego specjalnie na potrzeby zawodów samolotów turystycznych Challenge mocno różniła się od wcześniejszych produkcji polskiego zespołu inżynierów. Projekt Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigury i Jerzego Drzewieckiego zakładał umieszczenie miejsc załogi obok siebie oraz składane skrzydła z bogatą mechanizacją. Dwumiejscowy samolot sportowy pokryto płótnem i sklejką. Był to górnopłat, podparte pojedynczymi zastrzałami skrzydła umieszczono w górnej części kadłuba. Maszynę napędzał siedmiocylindrowy silnik gwiazdowy Armstrong-Siddeley Genet Major o mocy nominalnej 140 KM i startowej 160 KM.
Na początku lat trzydziestych Polska przechodziła trudności budżetowe. Aby opłacić wpisowe na zawody Challenge 1932, Aeroklub RP zaciągnął pożyczkę. W zawodach udział brały dwa samoloty RWD-6 oraz trzy PZL.19. Aby pokryć koszty budowy maszyn, w zbiórkę środków finansowych zaangażowało się społeczeństwo, m.in. zbierano składki wśród pracowników Polskich Linii Lotniczych LOT. Na zawodach Challenge podczas ocenianych przez sędziów prób technicznych maszyn, RWD-6 zajął drugie miejsce, ustępując jedynie włoskiemu samolotowi Breda 33. Daleko w tyle pozostały między innymi konstrukcje francuskie i niemieckie. Zespół konstrukcyjny RWD był ekipą bardzo młodą, a polskie samoloty projektowano dopiero od kilku lat.
