czwartek,
Zygmunt Sawicki
Zygmunt Sawicki urodził się 10 marca 1910 w Żukowie niedaleko Siedlec. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im Bolesława Prusa w Siedlcach. W 1930 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po roku zrezygnował i wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Wkrótce przeniósł się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do 24. Eskadry Rozpoznawczej krakowskiego 2. Pułku Lotniczego. Służył jako oficer łączności. Po wybuchu drugiej wojny światowej został ewakuowany na wschód. Po agresji ZSRR na Polskę zgodnie z rozkazem przekroczył granicę polsko-rumuńską. Na początku 1940 roku zameldował się we Francji, gdzie służył w Ośrodku Polskich Sił Powietrznych w Lyonie.
W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo trafił do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Blackpool, a następnie został oficerem łączności w 309. Dywizjonie „Ziemi Czerwieńskiej”. Czasami uczestniczył w lotach bojowych. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie łączności radiowej lotnictwa. 4 marca 1943 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. Parę dni wcześniej otrzymał awans do stopnia kapitana.
W nocy z 3 na 4 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 5” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się sierżant Stanisław Biedrzycki „Opera”, podporucznik Jan Bieżuński „Orzyc” oraz podporucznik Marian Pokładecki „Zoli”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Pierzyna” w okolicach Macanowa koło Otwocka. Cichociemni mieli ze sobą prawie pół miliona dolarów, które przekazali na placówce odbiorczej. Pieniądze zostały przeznaczone na cele związane z walką z okupantem. W ramach operacji zrzucono także dziewięć zasobników i sześć paczek zawierających sprzęt wojskowy.
Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział do Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej AK. Został kierownikiem referatu łączności lotniczej. Podczas powstania warszawskiego był szefem łączności Grupy Warszawa Północ na Starym Mieście. Organizował sieć łączności telefonicznej pomiędzy powstańczymi oddziałami. W połowie sierpnia 1944 roku został ranny i ewakuowany kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji Warszawy opuścił miasto z ludnością cywilną. Zdołał dotrzeć do Częstochowy, gdzie ponownie do Częstochowy został kierownikiem referatu łączności lotniczej w Wydziale Lotnictwa KG AK. Po wojnie zamieszkał na Dolnym Śląsku. Zmarł 14 lutego 1995 roku.
