poniedziałek,
Zygmunt Gromnicki
Dzisiaj mija rocznica urodzin uczestnika kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego, oficera wywiadu Armii Krajowej, cichociemnego.
Zygmunt Włodzimierz Gromnicki urodził się 2 maja 1911 roku w Kołomyi. Ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Stanisławowie. W 1931 roku zdał egzamin dojrzałości. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Pracował jako pracownik administracji w gimnazjum w Stanisławowie. Rozpoczął studia na Wydziale Budowlanym Politechniki Lwowskiej, jednak po roku zrezygnował.
Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku. Otrzymał przydział do 11 Karpackiego Pułku Artylerii Lekkiej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Dowodził baterią. W drugiej połowie września przeszedł na Węgry i został internowany. W listopadzie 1939 roku zdołał dotrzeć do Francji. Służył w 1 Wileńskim Pułku Artylerii Lekkiej. Po klęsce Francji trafił do obozu pracy w nieokupowanej części Francji. Na początku 1941 roku zdołał zbiec i przedostać się do Gibraltaru. Został oficerem łącznikowym przy Polskiej Misji Morskiej.
Pod koniec 1942 roku przybył do Wielkiej Brytanii. Odbył szkolenie w Polskiej Szkole Wywiadu. W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 1” został przerzucony do okupowanej Polski. Na placówce odbiorczej „Koc 1” w okolicach Nieporętu razem z nim lądowali starszy sierżant Edward Kowalik „Ciupuś”, starszy sierżant Albin Łakomy „Twornik”, podpułkownik Felicjan Majorkiewicz „Iron”.
Po standardowej aklimatyzacji otrzymał przydział do samodzielnej ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan” w Oddziale II Informacyjno-Wywiadowczym Komendy Głównej Armii Krajowej. Zajmował się wywiadem morskim. Podczas powstania warszawskiego był oficerem do zleceń szefa Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawa AK. Po kapitulacji Warszawy znalazł się w niemieckiej niewoli. Został uwolniony w maju 1945 roku.
W 1948 roku zdecydował się na powrót do Polski. Cztery lata później został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przez około rok przebywał w więzieniu. Pracował na stanowiskach kierowniczych w przedsiębiorstwach budowlanych. W 1976 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 18 sierpnia 1994 roku w Szczecinie.
