środa,
Zbigniew Twardy
Dziś mija rocznica urodzin porucznika artylerii Wojska Polskiego, uczestnika kampanii wrześniowej i walk we Francji, cichociemnego, kawalera Orderu Virtuti Militari.
Zbigniew Adam Twardy urodził się 25 maja 1920 roku w Borysławiu. Uczył się w gimnazjum w Drohobyczu. W 1939 roku zdał egzamin dojrzałości i dostał się na Wydział Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Rozpoczęcie studiów uniemożliwił wybuch drugiej wojny światowej. W sierpniu 1939 roku ochotniczo zgłosił się do wojska, służył jako obserwator na posterunku wojskowym w Drohobyczu. Po klęsce wrześniowej jego rodzinne strony znalazły się pod sowiecką okupacją. Zbigniew Twardy uczestniczył w przerzucie polskich żołnierzy na Węgry. Wiosną 1940 roku sam wyruszył w niebezpieczną drogę do Francji.
W kraju nad Loarą dołączył do Polskich Sił Zbrojnych. Jako kanonier 3. Pułku Artylerii Ciężkiej walczył w kampanii francuskiej. Po rozproszeniu oddziału zdołał samodzielnie przedostać się do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał przydział do 1. Pułku Artylerii Lekkiej 1 Brygady Strzelców. W 1941 roku ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Coupar Angus. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł przeszkolenie w dywersji. 24 sierpnia 1942 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej.
W nocy z 24 na 25 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Cellar” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się podporucznik Eugeniusz Chyliński „Frez” oraz kurier kapral Aleksander Olędzki „Rab”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Smok” w okolicach miejscowości Wola Wodyńska niedaleko Siedlec. Operacja przebiegła bez problemów. Skoczkowie przerzucili prawie pół miliona dolarów na potrzeby polskiego podziemia. Z samolotu zrzucono także sześć zasobników ze sprzętem wojskowym oraz dwie paczki. Teren zabezpieczał oddział Batalionów Chłopskich dowodzony przez Błażeja Szostaka „Smukłego”.
Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia podporucznika. Po przejściu standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacyjnych trafił do Okręgu Wołyń AK. Został oficerem Obwodu Kowel AK. Na początku 1944 roku objął dowództwo oddziału konspiracyjnego „Błyskawica” w Kowlu oraz oddziałów samoobrony w pobliskich wsiach. Po rozpoczęciu akcji „Burza” na Wołyniu jego oddziały przekształcono w 3. batalion 50. Pułku Piechoty zgrupowania „Gromada” w ramach 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK.
Brał udział w wielu akcjach bojowych, walczył z oddziałami niemieckimi i nacjonalistami ukraińskimi. 29 lutego 1944 roku został ranny w starciu pod Oździatyczami, jednak nadal dowodził batalionem. 10 kwietnia pod Stawkami odniósł kolejną ranę, miał strzaskane kości lewej nogi powyżej kolana. Trafił do szpitala polowego w Lasach Mosurskich. Zmarł 6 października 1944 roku w szpitalu Chełmie z powodu gangreny.
