środa,
Wiktor Wiącek
Dziś mija rocznica urodzin porucznika piechoty, żołnierza Września 1939, uczestnika walk w Norwegii i we Francji, cichociemnego.
Wiktor Jan Wiącek urodził się 17 sierpnia 1919 roku w Miechocinie pod Tarnobrzegiem. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął służbę wojskową. Był słuchaczem dywizyjnego Kursu Podchorążych Dywizji Piechoty przy 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Po jego ukończeniu otrzymał przydział do 51. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach. Podczas kampanii wrześniowej służył w Ośrodku Zapasowym 12 Dywizji Piechoty. Brał udział w walkach z Armią Czerwoną. 19 września dostał się do sowieckiej niewoli. Po dwóch miesiącach został zwolniony.
Jeszcze w listopadzie 1939 roku przekroczył granicę polsko-węgierską, a następnie przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do polskich oddziałów. Służył jako zastępca dowódcy plutonu w 5. Małopolskim Pułku Strzelców Pieszych, a następnie w 6. Kresowym Pułku Strzelców Pieszych 2 Dywizji Strzelców Pieszych. W marcu 1940 roku otrzymał przydział do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Brał udział w kampanii norweskiej i walkach pod Narvikiem. Za zasługi bojowe otrzymał Krzyż Walecznych. Po ewakuacji Brygady do Francji walczył w Bretanii. Po upadku Francuzów zdołał przedostać się przez Hiszpanię i Portugalię do Wielkiej Brytanii.
Od września 1940 roku służył w Batalionie Strzelców Podhalańskich 1. Brygady Strzelców. Z końcem 1941 roku trafił do 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Pod koniec 1942 roku uzyskał stopień podporucznika. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. 31 stycznia 1943 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. W nocy z 19 na 20 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Beam” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się podporucznik Ignacy Konstanty „Szmaragd” oraz podporucznik Wilhelm Pluta „Pion”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Mewa” położona kilkanaście kilometrów na południowy zachód od Opoczna.
Po aklimatyzacji spędzonej w Warszawie prowadził kursy dywersji i minerstwa na zajęciach tajnych szkół podchorążych w Warszawie. W sierpniu 1943 roku otrzymał przydział na stanowisko instruktora dywersji do Kedywu Okręgu Wilno AK. Jeszcze w sierpniu został skierowany do oddziału Adama Boryczki „Brony”. 1 września został zatrzymany przez Niemców, jednak po dwóch tygodniach zdołał zbiec. Dołączył do oddziału „Brony”. Był dowódcą drużyny. 15 października 1943 roku został postrzelony podczas walki z żołnierzami łotewskimi. W listopadzie trafił do oddziału partyzanckiego Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Brał udział w licznych walkach z Niemcami, Sowietami i Litwinami. Wiosną 1944 roku zastępując „Łupaszkę”, krótko dowodził 5. Wileńską Brygadą AK. Uznawany jest za dowódcę oddziału, który w ramach odwetu za zbrodnię w Glinciszkach dokonaną na polskich mieszkańcach przez litewski oddział pomocniczy policji niemieckiej, zaatakowała wieś Dubinki zamieszkałą przez litewskich osadników wojskowych, mordując ponad dwudziestu jej mieszkańców, w tym kobiety i dzieci.
Po rozwiązaniu Brygady ukrywał się, utrzymując kontakty z antykomunistycznym podziemiem. Latem 1945 roku opuścił Polskę. Na początku września zameldował się w Londynie. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Jego dalsze losy nie są znane.
