wtorek,
Operacja lotnicza „Weller 23”
Kilkanaście kilometrów od Bochni placówka odbiorcza „Koliber 2” w nocy z 25 na 26 maja 1944 roku odebrała zrzut sześciu spadochroniarzy. Odlot ekipy cichociemnych nastąpił 24 maja z lotniska Campo Cassale w Brindisi we Włoszech. Dowódcą załogi samolotu był kapitan nawigator Stanisław Daniel z 1586 Eskadry do Zadań Specjalnych. Po dotarciu na miejsce zrzutu z samolotu wyskoczyło trzech spadochroniarzy, a następnie wyrzucono zasobniki ze sprzętem wojskowym. W tym momencie obsada placówki odbiorczej uznała, że nastąpił koniec zrzutu i zgasiła światła sygnalizacyjne. Samolot kilka minut krążył w powietrzu, zanim żołnierze AK zorientowali się w pomyłce i ponownie uruchomili sygnalizację. Wtedy samolot opuściła druga tura skoczków.
Cała ekipa skoczków wylądowała bez większych problemów. W okupowanej Polsce znaleźli się porucznik Bronisław Konik „Sikora”, porucznik Zbigniew Matula „Radomyśl”, kapitan Michał Nowakowski „Harpun”, porucznik Alfred Pokultinis „Fon”, podporucznik Zbigniew Wilczkiewicz „Kij”, kurier Delegatury Rządu na Kraj podporucznik Jan Nodzyński „Łuk”. Znaleziono wszystkie zasobniki. Spadochroniarzy zakwaterowano na kilka dni w pobliskiej wsi, później zostali umieszczeni na parafii w Bochni. Po czterech skoczków przyjechała łączniczka, która zabrała ich do Warszawy. Jan Nodzyński i Zbigniew Wilczkiewicz oddzielili się od grupy wcześniej. Droga pociągiem do Warszawy przebiegła bez niespodzianek.
Bronisław Konik (1913–2001)
W 1935 roku zdał maturę i został wcielony do Dywizyjnej Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarosławiu. Po odbyciu służby wojskowej pracował w samorządzie powiatowym w Przemyślu. Podczas wojny obronnej 1939 roku walczył w szeregach 24 Dywizji Piechoty. 8 września uległ wypadkowi. Na początku października opuścił szpital. Zaczął działalność konspiracyjną. W grudniu został aresztowany przez Sowietów. Trafił do łagru. Po układzie Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Podczas ewakuacji polskich oddziałów na Bliski Wschód otrzymał propozycję służby w kraju. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii odbył odpowiednie przeszkolenie. Na zrzut do kraju oczekiwał pół roku.
Po wylądowaniu w okupowanej Polsce odbył standardową aklimatyzację w Warszawie, a następnie otrzymał przydział do Lwowa. Kiedy tam dotarł, do miasta wkraczali Sowieci. Ruszył w drogę powrotną do Warszawy, jednak nie zdążył dojechać przed wybuchem powstania. W okolicach Otwocka spotkał kolegów z czasów Armii Andersa, którzy również byli cichociemnymi. Dołączył do 30 Poleskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. W grudniu 1944 roku został aresztowany przez Sowietów. Trafił do Stalinogorska, gdzie przymusowo pracował w kopalni węgla. Jesienią 1945 roku został zwolniony.
Po przybyciu pociągu z ludźmi powracającymi z sowieckich łagrów do Warszawy wagony zostały obstawione przez wojsko i zamknięte. Przybyszów skierowano do obozu pracy w Polsce. Bronisław Konik zdołał uciec z pociągu. Ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem. W 1947 roku się ujawnił. Mieszkał w Warszawie. Zmarł 30 grudnia 2001 roku.
Zbigniew Matula (1917–1944)
W 1939 roku ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. Podczas wojny obronnej w 1939 roku był żołnierzem Ośrodka Zapasowego 77 Pułku Piechoty. Walczył między innymi w rejonie Grodna. 23 września przeszedł na Litwę i został internowany. Po zajęciu Litwy przez Sowietów trafił do obozów jenieckich NKWD. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił w szeregi Armii Andersa. W 1943 roku zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia dla cichociemnych w maju 1944 roku został przerzucony do okupowanej Polski.
Po odbyciu aklimatyzacji w Warszawie otrzymał przydział do Inspektoratu Rejonowego Tarnów Armii Krajowej. Dowodził plutonem w 16 Pułku Piechoty AK Ziemi Tarnowskiej. Brał udział w walkach partyzanckich. Pod koniec października 1944 roku został dowódcą samodzielnego plutonu partyzanckiego „Radomyśl”. Ostatniego dnia października na skutek zdrady jego oddział został otoczony przez Niemców we wsi Słona. Zginął w walce.
Michał Nowakowski (1911–1961)
Pracował jako urzędnik w Starostwie Powiatowym we Lwowie. W 1938 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W 1939 roku został sekretarzem Wydziału Powiatowego w Wołkowysku. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 22 Pułku Piechoty 9 Dywizji Piechoty. Po klęsce wrześniowej działał w konspiracji na terenach okupowanych przez Sowietów. Latem 1940 roku został aresztowany i zesłany w głąb ZSRR. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do polskich oddziałów w ZSRR. W maju 1943 roku został przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza.
Zgłosił się do służby w kraju. Po wylądowaniu w okupowanej Polsce odbył standardową aklimatyzację. Jego przydział do Okręgu Nowogródek AK nie został zrealizowany. W powstaniu warszawskim walczył w Śródmieściu. Po wojnie pracował w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Inowrocławiu. Jednocześnie współpracował z Delegaturą Siła Zbrojnych na Kraj, a następnie ze Zrzeszeniem Wolność i Niezawisłość. W styczniu 1946 roku został aresztowany pod zarzutem korupcyjnym. 20 maja uciekł z więzienia. Pod fałszywym nazwiskiem pracował w kilku urzędach w Warszawie. W 1952 roku został ponownie aresztowany. Pięć lat spędził w więzieniu. W 1959 roku kolejny raz trafił do aresztu. Zginął w więzieniu w 1961 roku.
Alfred Pokultinis (1910–1081)
Przed wojną pracował w kolejnictwie. W 1939 roku nie został zmobilizowany ze względu na pracę w Polskich Kolejach Państwowych. Po zakończeniu kampanii wrześniowej znalazł się na terenach okupowanych przez Sowietów. Prowadził działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD. Zesłano go do Workuty. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Był słuchaczem Kursu Oficerów Łączności. Razem z Armią Andersa został ewakuowany na Bliski Wschód. Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i łączności.
W maju 1944 roku zameldował się w kraju. W czerwcu odbył aklimatyzację w Warszawie. Otrzymał przydział do Oddziału I Komendy Głównej Armii Krajowej w Warszawie. W pierwszych dniach powstania warszawskiego służył jako oficer dyspozycyjny Oddziału I. Po kilku dniach powstańczych walk przyłączył się do plutonu porucznika „Fregaty” z Batalionu Kiliński. Od 8 sierpnia dowodził kompanią łączności w Grupie Północ, 15 sierpnia został szefem łączności Grupy. Po przejściu kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia i rozwiązaniu Grupy Północ został mianowany dowódcą kompanii łączności Okręgu Warszawskiego.
Po upadku powstania dostał się do niewoli. 2 maja 1945 roku został uwolniony przez wojska angielskie. Wrócił do służby w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii.
Zbigniew Wilczkiewicz (1921–)
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Przedostał się do Francji, gdzie służył w 3 Pułku Grenadierów Śląskich. W 1940 roku zdał maturę, nie brał udziału w kampanii francuskiej. W Wielkiej Brytanii służył w 1 Batalionie Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w dywersji. W czasie aklimatyzacji w Warszawie odbył kurs komendantów obwodów. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, nie miał jeszcze przydziału. W grupie ochotników szturmował budynek PAST. Od 5 sierpnia walczył w szeregach batalionu „Kiliński”. Po kapitulacji trafił do niewoli. W czerwcu 1945 roku zameldował się w Sztabie Naczelnego Wodza w Londynie. Jego dalsze losy nie są znane.
