wtorek,
Operacja lotnicza „Weller 30”
W nocy z 30 na 31 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 30” zrzucono ekipę cichociemnych na placówkę odbiorczą „Paszkot 1” w okolicach Łańcuta. W okupowanej Polsce znaleźli się podporucznik Maksymilian Klinicki „Wierzba 2”, major Adolf Łojkiewicz „Ryś 2”, porucznik Karol Pentz „Skała 2”, podporucznik Feliks Perekładowski „Przyjaciel 2”, podporucznik Tadeusz Tomaszewski „Wąwóz”, major Stanisław Trondowski „Grzmot 2”.
Maksymilian Klinicki (1916–1984)
Przed wojną był podoficerem zawodowym. Służył w 67 Pułku Piechoty. Podczas kampanii wrześniowej walczył m.in. w obronie Przemyśla. Przez Węgry przedostał się do Syrii, gdzie został żołnierzem Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Wziął udział w bitwach o Tobruk i o Gazala. Po sformowaniu 3 Dywizji Strzelców Karpackich uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty i Centrum Wyszkolenia Armii. Po odbyciu przeszkolenia w dywersji, w maju 1944 roku został przerzucony do kraju.
Dowodził oddziałem partyzanckiego „Grom” Kedywu Okręgu Kraków AK. Uczestniczył walkach o Republikę Pińczowską. W sierpniu znalazł się w Samodzielnym Batalionie Partyzanckim „Skała”, gdzie dowodził kompanią. W styczniu 1945 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. Dochodzenie umorzono we wrześniu. Resztę życia spędził w rodzinnej Brodnicy.
Adolf Łojkiewicz (1895–1952)
Podczas pierwszej wojny światowej służył w armii carskiej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny z bolszewikami dowodził kompanią w 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Za zasługi otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyż Walecznych. Podczas kampanii wrześniowej służył w Ośrodku Zapasowym 18 Dywizji Piechoty. Uczestniczył w walkach o Białystok. W nocy z 18 na 19 września przekroczył granicę litewską i został internowany. W 1940 roku Litwa dostała się pod okupację sowiecką, a kapitan Adolf Łojkiewicz został zesłany na Syberię. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa.
Od maja 1944 roku, podczas służby w okupowanej Polsce był oficerem Wydziału Uzbrojenia „Leśnictwo” Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Komendy Głównej Armii Krajowej. Walczył w powstaniu warszawskim, po kapitulacji trafił do niemieckiej niewoli. Po wojnie wrócił do Polski. Mieszkał na Śląsku.
Karol Pentz (1908–1944)
Od 1930 roku pracował jako urzędnik pocztowy. W latach 1933–1938 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. We wrześniu 1939 roku z uwagi na wykonywaną pracę nie został zmobilizowany. Został złapany na próbie przekroczenia granicy polsko-węgierskiej na początku kwietnia 1940 roku. Przebywał w sowieckich więzieniach oraz w łagrze w Republice Komi. 24 września 1941 roku wstąpił do Armii Andersa. Zgłosił się do służby w kraju. Walczył w powstaniu warszawskim w szeregach Batalionu Kiliński. Jego oddział operował w rejonie Śródmieścia. Karol Pentz objął dowodzenie 6 kompanią „Wawer”. Brał udział w walkach o budynek PAST. 29 sierpnia przy ul. Próżnej został ciężko raniony. Zmarł 9 września 1944 roku w powstańczym szpitalu.
Feliks Perekładowski (1921–1973)
W 1939 roku nie został zmobilizowany, jednak ochotniczo wziął udział w obronie Lwowa. W październiku został aresztowany przez Sowietów podczas próby przekroczenia granicy polsko-węgierskiej. Trafił do łagru. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. W 1943 roku zgłosił się do służby w kraju. Po przybyciu do okupowanej Polski otrzymał przydział do Kedywu Inspektoratu Nowy Sącz Okręgu Kraków AK. Służył w oddziałach partyzanckich, brał udział w wielu walkach. Po rozwiązaniu Armii Krajowej działał w podziemiu antykomunistycznym. Jesienią 1945 roku wyjechał z kraju. Zmarł na emigracji w Argentynie.
Tadeusz Tomaszewski (1917–1944)
Podczas kampanii wrześniowej był żołnierzem 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. 19 września przeszedł na Węgry, a następnie dotarł się do Francji. Po klęsce Francuzów przedostał się do Wielkiej Brytanii. Służył w 1. Brygadzie Strzelców oraz w 16. Brygadzie Pancernej. Po operacji lotniczej „Weller 30” trafił do Warszawy. W szeregach batalionu „Czata 49” walczył w powstaniu warszawskim. Podczas walk na Woli, 5 sierpnia, został ciężko ranny. Umieszczono go w Szpitalu Karola i Marii przy ulicy Leszno. Jego dalsze losy nie są znane, prawdopodobnie został zamordowany po zajęciu szpitala przez Niemców.
Stanisław Trondowski (1909–1982)
W wojnie obronnej 1939 roku dowodził kompanią karabinów maszynowych 39 Pułku Piechoty. W walkach pod Przemyślem został ciężko raniony. Wiosną 1940 roku przedostał się do Syrii i wstąpił do Brygady Strzelców Karpackich. Podczas bitwy o Tobruk dowodził kompanią. Po odbyciu szkolenia dla cichociemnych, w 1944 roku trafił do kraju. Dowodził 82. Pułkiem Piechoty 30 Dywizji Piechoty AK. Walczył z Niemcami na tyłach frontu niemiecko-sowieckiego. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został internowany. Dwanaście lat spędził w sowieckich więzieniach i łagrach. Pod koniec 1956 roku wrócił do Polski.
