piątek,
Operacja lotnicza „Weller 18”
W nocy z 19 na 20 maja 1944 roku w okolicach miejscowości Opatkowice żołnierze Armii Krajowej z placówki odbiorczej nr 2. Góra Puławska - „Jaśmin 302” odebrali zrzut ekipy skoczków cichociemnych oraz materiału wojennego. Samolot Liberator opuściło sześciu skoczków spadochronowych, porucznik Rudolf Dziadosz „Zasaniec”, kapitan Ludwik Fortuna „Siła”, starszy sierżant Aleksander Lewandowski „Wiechlina”, kapitan Jan Serafin „Czerchawa”, podporucznik Zdzisław Winiarski „Przemytnik” oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj Franciszek Klima „Witoski”. Na skutek nierozwinięcia się spadochronu śmiercią spadochroniarza zginął kapitan Jan Serafin.
Rudolf Dziadosz (1910–1944)
Przed wojną ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Pracował jako urzędnika. Jako żołnierz 5 Pułku Strzelców Podhalańskich walczył w kampanii wrześniowej. Przedostał się do Francji i wziął udział w kampanii francuskiej. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii służył w oddziałach artylerii. Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymała przydział do Okręgu Kraków Armii Krajowej. Był oficerem wyszkolenia w Inspektoracie Miechów, a następnie w oddziale partyzanckim „Skrzetuski”. Ostatnim jego przydziałem było stanowisko oficera wyszkolenia dywizji w 106 Dywizji Piechoty AK. 7 października 1944 roku podczas rozbrajani miny w lasach sancygniowskich zginął śmiercią sapera.
Ludwik Fortuna (1913–1999)
W latach 1932–1934 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty. W wojnie obronnej 1939 dowodził kompanią zwiadu 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. W marcu 1940 roku dotarł do Francji, gdzie służył w 6 kompanii 7 Pułku Piechoty 3 Dywizji Piechoty. Po klęsce Francji przebywał w Wielkiej Brytanii jako oficer 1 Brygady Strzelców. Po operacji „Weller 18” przydzielono go na stanowisko szefa sztabu Podokręgu Nowogródek AK. 17 lipca 1944 został aresztowany przez Sowietów. W latach 1944–1947 przebywał w więzieniach i na zesłaniu w ZSRR. Po powrocie do Polski zamieszkał w Katowicach. Zmarł w 1999 roku.
Aleksander Lewandowski (1908–1948)
Jako żołnierz 17 Pułku Piechoty walczył w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z obozu internowania w Rumunii, na początku 1940 roku dotarł do Francji, gdzie został skierowany do 5 Pułku Strzelców Pieszych. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. W 1943 roku przeszedł szkolenie dywersyjne. W maju 1944 roku został przerzucony do okupowanej Polski. Dostał przydział do Okręgu Polesie AK, gdzie dowodził plutonem w 82 Pułku Piechoty 30 Dywizji Piechoty AK. Latem 1944 roku został aresztowany przez NKWD. Do 1947 roku przebywał w sowieckim łagrze. Zmarł na gruźlicę 20 maja 1948 roku w Poznaniu.
Jan Serafin (1913–1944)
Przed wojną ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Różanie oraz Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie. Został oficerem zawodowym. Podczas kampanii wrześniowej brał udział w walkach m.in. pod Kutnem, Łowiczem, Żyrardowem, Modlinem, Mińskiem Mazowieckim, Starą Miłosną oraz w obronie Warszawy. W październiku 1939 roku przeszedł na Węgry i został internowany. Po ucieczce zdołał dotrzeć do Francji. W czasie kampanii francuskiej brał udział w bitwach o Charmes i pod Morville. Dostał się do niewoli niemieckiej, jednak już po miesiącu zbiegł. W 1942 roku dotarł do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w okupowanym kraju. W nocy z 19 na 20 maja 1944 roku zginął śmiercią spadochroniarza podczas operacji lotniczej „Weller 18”.
Zdzisław Winiarski (1916–1979)
Przed wojną po ukończeniu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty we Lwowie pracował jako zastępca dowódcy komisariatu Straży Granicznej w Śniatyniu. W czasie kompanii wrześniowej, 18 września 1939 roku przekroczył granicę rumuńską. Na początku grudnia dotarł do Francji. Jako żołnierz 3 Pułku Grenadierów Śląskich walczył z Niemcami na linii Kanału Marna–Ren. Dostał się do niewoli niemieckiej. Po ucieczce z obozu jenieckiego jesienią 1941 roku dotarł do Wielkiej Brytanii. Służył w 1 Batalionie Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców. Po odbyciu szkolenia w dywersji i przerzucie do kraju dostał przydział do Kedywu Okręgu Białystok AK, jednak na miejscu nie zdołał nawiązać kontaktu i wrócił do Warszawy. Wkrótce wybuchło powstania warszawskie. Walczył kolejno w oddziale NSZ Jana Jaroszka „Proboszcza”, batalionie „Kiliński”, batalionie szturmowym „Rum”. Po kapitulacji powstania do końca wojny przebywał w niemieckich obozach jenieckich. Po wojnie pozostał na emigracji. Zmarł 1 września 1979 roku.
