niedziela,
Tadeusz Starzyński
Tadeusz Starzyński urodził się 8 maja 1903 roku w Kijowie. Jako gimnazjalista ochotniczo wstąpił 23 Pułku Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli VI Brygady Piechoty Legionów podczas wojny polsko-bolszewickiej. Walczył na froncie litewsko-białoruskim. Po wojnie Ukończył Gimnazjum Męskiego Filologicznego Spółki Cywilnej Szkoły Średnie w Lublinie. W 1922 roku zdał egzamin dojrzałości.
Po maturze studiował kolejno w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie, na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Uniwersytecie Lubelskim, jednak ostatecznie zrezygnował z nauki. Od 1925 roku służył w Policji Państwowej. W 1934 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Wileńskiego i podjął pracę w Centralnej Szkole Policji Państwowej w Mostach Wielkich. Wykładał prawo. W 1936 roku przeprowadził się do Warszawy. Pracował w Urzędzie Śledczym Komendy Głównej PP. W 1939 roku był zastępcą naczelnika warszawskiego Urzędu Śledczego przy Komendzie Wojewódzkiej PP w stopniu komisarza.
We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany, jednak brak jest informacji na temat jego losów podczas kampanii wrześniowej. 21 września przeszedł na Węgry. W listopadzie dotarł do Francji. Otrzymał przydział do 2 Dywizji Strzelców Pieszych, gdzie służył jako szef kompanii. W marcu 1940 roku został przeniesiony do obozu wojskowego w Les Sables-d’Olonne. Pozostawał bez przydziału. W czerwcu trafił do obozu Legii Oficerskiej w Niort. 20 czerwca na pokładzie angielskiego transportowca „Alderpool” wypłynął do Wielkiej Brytanii.
Na wyspach brytyjskich służył w kilku jednostkach. Jesienią 1942 roku został instruktorem w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej. Trzykrotnie zgłaszał się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia w dywersji i został instruktorem cichociemnych w Specjalnej Stacji Treningowej nr 43 w Audley End. Później powierzono mu stanowisko kierownika Referatu Bezpieczeństwa w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. W nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 7” został przerzucony do kraju. Zrzut odebrała placówka „Jodła” położona około 50 kilometrów na północ od Radomia. Razem z nim skakali major Jan Kamieński „Cozas”, podporucznik Tadeusz Kobyliński „Hiena” oraz kurier podporucznik Wiktor Karamać „Kabel”.
Po aklimatyzacji w okupowanej Polsce otrzymał przydział do Wydziału Kontrwywiadu i Bezpieczeństwa (komórka „997”) Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Był zastępcą kierownika referatu, zajmował się rozpracowywaniem niemieckich organów bezpieczeństwa. Podczas powstania warszawskiego był oficerem kontrwywiadu. Po kapitulacji stolicy zajmował się zabezpieczeniem dokumentów. Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i udał się do Częstochowy.
Po powrocie do Warszawy w marcu 1945 roku pracował w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Prawdopodobnie nadal działał w konspiracji. 26 listopada 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przeszedł brutalne śledztwo. W celu wymuszenia zeznań uwięziono jego matkę, żonę i dzieci. Otrzymał wyrok 15 lat więzienia, który po apelacji prokuratora zamieniono na karę śmierci. Po tzw. amnestii powrócono do kary 15 lat pozbawienia wolności. Po torturach w czasie śledztwa miał problemy zdrowotnie, kilkakrotnie był operowany. Ponad siedem lat spędził w jednoosobowej celi. W 1956 roku karę zmniejszono do 10 lat więzienia. Dwa lata później w związku ze stosowaniem w śledztwie niedozwolonych metod uchylono wcześniejsze wyroki.
W 1959 roku ze względu na stan zdrowia otrzymał dożywotnią rentę wojskową. Była ona bardzo niska, aby się utrzymać, musiał podjąć pracę. W 1967 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 kwietnia 1970 roku w Warszawie.
