czwartek,
Tadeusz Kossakowski
Dziś mija rocznica urodzin generała dywizji, uczestnika dwóch wojen światowych, najstarszego z cichociemnych. W chwili przerzutu do kraju miał ponad 56 lat.
Tadeusz Kossakowski urodził się 27 stycznia 1888 roku w Kiszyniowie. Ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Po ukończeniu kursu oficerskiego „Strzelca” z rąk Józefa Piłsudskiego otrzymał znak oficerski „Parasol”. Po wybuchu pierwszej wojny światowej jako mieszkaniec zaboru rosyjskiego został wcielony do carskiej armii. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Czuhujiwie uzyskał stopień chorążego i trafił na front. Dowodził kompanią, a następnie batalionem. W 1917 roku przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. Po rozbrojeniu polskich oddziałów przez Niemców działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo służył w 1. Pułku Telegraficznym, a następnie na krótko trafił do Oddziału Wywiadowczego w Łodzi. Wiosną 1919 roku został dowódcą kompanii saperów w 2 Dywizji Piechoty Legionów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych odbył kurs inżynieryjny, a następnie ukończył specjalistyczne studia we Francji. W 1924 roku został dowódcą puławskiego 2. Pułku Saperów Kaniowskich. Trzy lata później objął stanowisko zastępcy szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 roku otrzymał awans do stopnia pułkownika. Po roku został szefem Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1930 roku równolegle pełnił obowiązki dowódcy Broni Pancernych.
Był jednym ze zwolenników unowocześniania polskiej armii. Za jego kadencji do masowej produkcji trafiły tankietki TK-3 i TKS. W 1936 ustąpił ze stanowiska i został dowódcą saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1939 roku uzyskał stopień generała brygady. Po wybuchu drugiej wojny światowej brał udział w przygotowaniach obrony Warszawy. Po agresji ZSRR na Polskę wraz ze sztabem Naczelnego Wodza przekroczył granicę z Rumunią. Przedostał się do Francji, gdzie objął stanowisko dowódcy saperów w Sztabie Naczelnego Wodza. W czerwcu 1940 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Zajmował tam szereg wysokich stanowisk. Latem 1943 roku zgłosił swój akces do służby w kraju. Przeszedł odpowiednie przeszkolenie.
W nocy z 29 na 30 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Most II” został przerzucony do okupowanej Polski. Samolot Douglas C-47 Skytrain wylądował na polowym lądowisku „Motyl” kilkanaście kilometrów od Tarnowa. Do kraju przetransportowano znaczne ilości sprzętu wojskowego oraz dwóch cichociemnych: podpułkownik Romuald Bielski „Bej” i generał Tadeusz Kossakowski „Krystynek”. W drogę powrotną zabrano pocztę, pułkownika Romana Rudkowskiego, majora Zbigniewa Sujkowskiego oraz emisariusza Jana Domańskiego. Operacja zakończyła się pełnym sukcesem.
Z chwilą lądowania otrzymał awans do stopnia generała dywizji. Otrzymał przydział do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej, a jednocześnie dowodził Zakładami Produkcji Uzbrojenia AK. Po wybuchu powstania warszawskiego początkowo zgłosił się na ochotnika i walczył jako zwykły strzelec w Śródmieściu. W drugiej połowie sierpnia 1944 roku został kierownikiem produkcji uzbrojenia i materiałów wybuchowych. We wrześniu równolegle objął dowództwo kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli. Do końca wojny przebywał w obozach jenieckich. W maju 1945 roku zameldował się w Londynie, jednak ostatecznie zdecydował się na powrót do Polski. Zmarł 24 listopada 1965 roku w Warszawie.
