sobota,
Tadeusz Klimowski „Ostoja”
Tadeusz Marian Klimowski „Ostoja” urodził się 15 października 1911 roku w Krakowie. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie w Warszawie. W 1932 roku zdał maturę i uzyskał uprawnienia nauczyciela szkół powszechnych. Po odbyciu służby wojskowej w formie kursu Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty oraz praktyk w 77. Pułku Piechoty otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Od 1933 roku służył w Straży Granicznej. W 1939 jako komendant Placówki Straży Granicznej w Boguminie zwalczał niemieckich dywersantów.
Po wybuchu drugiej wojny światowej dowodził kompanią Straży Granicznej w Grupie pułkownika Stefana Hanki-Kuleszy. Pod koniec września dostał się do niemieckiej niewoli. Podczas transportu zdołał uciec z pociągu. W listopadzie przedostał się na Węgry. Po ucieczce z obozu internowania dotarł do Francji. Służył w Legii Oficerskiej w Vichy. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Otrzymał przydział do 4. Kadrowej Brygady Strzelców przemianowanej w 1941 roku na 1. Samodzielną Brygadę Spadochronową. Zgłosił się do służby w kraju.
Po odbyciu przeszkolenia w dywersji został przerzucony do okupowanej Polski w nocy z 6 na 7 stycznia 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Shirt”. Razem z nim w kraju znaleźli się podpułkownik Henryk Krajewski „Trzaska”, podporucznik Jan Marek „Walka”, porucznik Zbigniew Piasecki „Orlik”, kapitan Jan Smela „Wir” oraz Kurier Delegatury Rządu na Kraj podporucznik Benedykt Moszyński „Andrzej”. Skoczków spadochronowych odebrała placówka odbiorcza „Kocioł” w okolicach miejscowości Cegłów 7 kilometrów od Mińska Mazowieckiego.
Po standardowej aklimatyzacji otrzymał przydział do „Wachlarza”. Początkowo był zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą II odcinka „Wachlarza”. Po aresztowaniach pod koniec roku wrócił do Warszawy, gdzie oddelegowano go na Wołyń. Na początku 1943 roku objął obowiązki komendanta Inspektoratu Rejonowego Równe w Okręgu Wołyń Armii Krajowej. Organizował ośrodki dywersyjne, które później przeprowadziły wiele poważnych akcji. Jesienią 1943 roku został przeniesiony do sztabu Okręgu i został szefem Oddziału III. Od maja był szefem sztabu 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty. Latem, po przedostaniu się tej jednostki na Lubelszczyznę wyjechał na leczenie do Warszawy. Tam zastał go wybuch powstania.
Początkowo nie miał przydziału. Ochotniczo włączył się do walki w Śródmieściu Południowym. Został zastępcą dowódcy Batalionu „Iwo”. 11 września 1944 roku na bazie kompanii z Batalionu „Bełt” i Batalionu „Iwo” sformowano Batalion „Ostoja”, a Tadeusz Klimowski został jego dowódcą. W trakcie powstania warszawskiego otrzymał awans do stopnia majora. Po kapitulacji trafił do obozu jenieckiego. Wiosną 1945 roku został wyzwolony przez Amerykanów.
Wrócił do służby w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Ukończył kurs Wyższej Szkoły Wojennej. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich i polonijnych. Zmarł 12 września 1981 roku w Londynie.
