wtorek,
Operacja lotnicza „Ruction”
W nocy z 7 na 8 listopada 1941 roku do okupowanej Polski dotarli kolejni cichociemni. Podczas operacji lotniczej „Ruction” w kraju znaleźli się kapitan Niemir Bidziński „Karol Ziege”, porucznik Jan Piwnik „Ponury” oraz kurier Delegatury Rządu na kraj podporucznik Napoleon Segieda „Wera”. Był to drugi przerzut cichociemnych. Skoczków dostarczył czterosilnikowy samolot Halifax L-9612 ze 138. Dywizjonu RAF dowodzony przez nawigatora kapitana Stanisława Króla, który wystartował z lotniska Linton-on-Ouse koło Yorku.
Spadochroniarzy przyjęła placówka odbiorcza „Ugór” w okolicach miejscowości Czatolin kilkanaście kilometrów od Skierniewic. Osłoną zrzutu dowodził podporucznik Kazimierz Kazimierski „Maks”. Lądowanie przebiegło bez większych problemów. Razem ze skoczkami zrzucono także dwie paczki i sześć zasobników. W kraju znalazły się m.in. cztery radiostacje i dwa odbiorniki radiowe. Spadochroniarze mieli ze sobą korespondencję dla Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. Szczęście nie dopisało załodze samolotu, wskutek oblodzenia maszyny doszło do awarii systemu hydraulicznego. Podjęto decyzję o awaryjnym lądowaniu w neutralnej Szwecji. Samolot został spalony przez załogę, która później została internowana przez szwedzkie władze. Po pewnym czasie obsada samolotu zdołała przedostać się do Wielkiej Brytanii.
Niemir Bidziński (1904–1988)
Urodził się 14 lutego 1904 roku we Lwowie. Jeszcze jako uczeń Państwowej Szkoły Realnej im. Mikołaja Kopernika brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku zdał maturę. Kilka lat uczył się na Wydziale Drogowym Politechniki Lwowskiej, jednak nie ukończył studiów. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Poznaniu, a następnie w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Dęblinie. W roku 1929 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu, które ukończył w 1932 z dyplomem ekonomisty. W 1939 roku był dyrektorem warszawskiej Fundacji Stanisława Staszica.
W 1939 roku nie został zmobilizowany, jednak ochotniczo zgłosił się do 24. Eskadry Rozpoznawczej. 19 września przeszedł do Rumunii. W październiku zdołał dotrzeć do Francji. Pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej ZWZ w Paryżu. Dwukrotnie wysyłany był do okupowanej Polski jako emisariusz Naczelnego Wodza. Od kwietnia 1941 roku był oficerem Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W porozumieniu z szefem polskiej sekcji SOE majorem Haroldem Perkinsem opracował instrukcję zrzutów lotniczych do kraju.
W listopadzie 1941 roku jako cichociemny wylądował w kraju. We wrześniu 1942 roku został karnie przeniesiony do rezerwy, według lakonicznej notatki służbowej za „ograniczoną dyspozycyjność”. Po zakończeniu wojny pozostał w Polsce. Początkowo ponownie był dyrektorem Fundacji Stanisława Staszica. Później pracował na stanowiskach kierowniczych w kilku przedsiębiorstwach. Zmarł 4 stycznia 1988 roku w Warszawie.
Jan Piwnik (1912–1944)
Urodził się 31 sierpnia 1912 roku w Janowicach. W 1932 roku zdał maturę w Gimnazjum im. J. Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim i wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Ukończył ją w 1933 roku w stopniu plutonowego podchorążego rezerwy. Od 1935 służył w Policji Państwowej. Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca kompanii w Zmotoryzowanym Batalionie Policji. 23 września przeszedł na Węgry. Po ucieczce z obozu internowania dotarł do Francji. W 1940 roku dowodził baterią w 4 pułku artylerii ciężkiej. Po kapitulacji Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Początkowo był żołnierzem dywizjonu artylerii w 4 Brygadzie Kadrowej Strzelców. Później Brygada została przekształcona w 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową. W 1941 roku odbył szkolenia dla cichociemnych.
Po przerzucie do okupowanej Polski początkowo zajmował się odbiorem zrzutów lotniczych. Później miał objąć dowództwo ochrony Delegata Rządu na Kraj, jednak na własną prośbę został dowódcą II odcinka „Wachlarza” w Równem. Wkrótce potem, w czerwcu 1942 roku, został aresztowany przez żandarmerię niemiecką. Zdołał uciec z więzienia w Zwiahlu i dotrzeć pieszo do Warszawy. W listopadzie 1942 roku otrzymał zadanie odbicia trzech ludzi z więzienia w Pińsku. Śmiała i udana akcja z 18 stycznia 1943 roku została uznana za wzorcową. W Pińsku Jan Piwnik uwolnił m.in. komendanta III odcinka „Wachlarza” kapitana Alfreda Paczkowskiego.
Jego marzeniem było utworzenie oddziału partyzanckiego w rodzinnych stronach, w Górach Świętokrzyskich. W marcu 1943 roku Komenda Główna Armii Krajowej wyraziła zgodę na realizację tych planów. 1 kwietnia Jan Piwnik otrzymał przydział do Kedywu Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK „Jodła”. Został dowódcą zgrupowań partyzanckich, które od jego pseudonimu przyjęły nazwę Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury”. Oddziały pod komendą Jana Piwnika przeprowadziły szereg udanych operacji skierowanych przeciwko okupantowi.
W lutym 1944 roku Jan Piwnik dostał przydział do Okręgu Nowogródek. W marcu objął dowództwo kompanii Nadniemeńskiego Zgrupowania Partyzanckiego podpułkownika Macieja Kalenkiewicza. Od maja dowodził VII batalionem 77 pułku piechoty AK. W połowie czerwca na terenach obejmowanych przez Okręg Nowogródek zaczęto realizować zadania związane z planem „Burza”. Jednym z nich było uderzenie na niemieckie umocnienia na granicy, tzw. stützpunkty. 16 czerwca 1944 roku kolejnym celem ataku był stützpunkt pod wsią Jewłasze. Jan Piwnik poległ podczas natarcia.
