czwartek,
Roman Rudkowski
Roman Rudkowski urodził się 12 maja 1898 roku w Przemyślu. Ukończył gimnazjum w Stryju. Po wybuchu pierwszej wojny światowej jako szesnastolatek zgłosił się do oddziałów strzeleckich Józefa Piłsudskiego. Służył w 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich, a następnie w 2 Pułku Ułanów. Pod koniec 1914 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. W lutym 1916 roku udało mu się zbiec. Rozpoczął pracę w polskim biurze wywiadowczym w Moskwie.
W lutym 1917 roku trafił do 6 Pułku Ułanów Kaniowskich II Korpusu Polskiego. Walczył m.in. w bitwie pod Kaniowem. W maju wrócił do pracy w wywiadzie. Latem 1918 roku został aresztowany przez bolszewików. Po drugiej ucieczce udało mu się dotrzeć do Kijowa, skąd został skierowany na Kubań, do 4 Dywizji Strzelców Polskich. 12 grudnia dostał się do niewoli Ukraińskiej zatrzymany przez żołnierzy Republiki Ludowej. Szybko zdołał zbiec.
Przed końcem 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Dowodził kompanią karabinów maszynowych w 2 Pułku Piechoty Legionów. Wiosną 1919 roku uczestniczył w zajęciu Wilna. Podczas wojny polsko-bolszewickiej latem 1920 roku został ciężko ranny podczas bitwy pod Cichą Wolą. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku.
Jako porucznik służył w kilku jednostkach piechoty. Na początku 1924 roku ukończył kurs w Szkole Pilotów w Bydgoszczy. Uczył się w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu. Dowodził eskadrami w wielu jednostkach lotniczych. Doskonalił umiejętności zawodowe m.in. w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie, w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie. W 1939 roku otrzymał awans do stopnia podpułkownika.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził wydzielonym dywizjonem 4 Pułku Lotniczego. W połowie września przeszedł do Rumunii. W październiku dotarł do Francji. Uczestniczył w tworzeniu Polskich Sił Powietrznych. Pod koniec 1939 roku został oddelegowany do Wielkiej Brytanii. Latem 1940 roku objął dowództwo nad 301. Bombowym Dywizjonem Ziemi Pomorskiej. W lipcu 1941 roku otrzymał przydział do Oddziału VI Naczelnego Wodza na stanowisko doradcy lotniczego. Od marca 1942 roku zajmował się operacjami zrzutowymi jako kierownik referatu łączności lotniczej Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych.
W nocy z 25 na 26 stycznia 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Brace” został zrzucony do okupowanego kraju. Od 1943 roku był szefem Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. W maju 1944 roku w ramach operacji „Most II” poleciał do Wielkiej Brytanii. Jego zadaniem było zorganizowanie pomocy lotniczej w czasie planowanego powstania powszechnego.
W nocy z 16 na 17 października 1944 roku w ramach akcji lotniczej „Poldek 1” ponownie został przerzucony do kraju. Jego zadaniem było rozpoznanie sytuacji, w jakiej znalazła się AK po upadku powstania warszawskiego. Pod koniec października dołączył do sztabu Komendy Głównej AK. Po rozwiązaniu Armii Krajowej został aresztowany przez sowiecki kontrwywiad wojskowy. Latem 1945 roku został przekazany polskim komunistycznym władzom i osadzony w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Po roku śledztwo przeciwko niemu zostało umorzone.
Zagrożony kolejnym aresztowaniem ukrywał się przed funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa. W 1949 roku uciekł na Zachód. Zamieszkał w Londynie. Zmarł 14 marca 1954 roku.
