czwartek,
Otton Wiszniewski
Otton Wiszniewski urodził się 21 kwietnia 1910 roku w Teheranie. Od 1920 roku mieszkał w Warszawie. Uczył się w Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie, a następnie w Korpusie Kadetów w Rawiczu. W 1932 roku zdał egzamin dojrzałości. Pracował jako urzędnik państwowy w Kamieniu Koszyrskim.
Z uwagi na charakter pracy w 1939 roku nie został zmobilizowany. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-węgierską. Na początku 1940 roku zameldował się we Francji. Służył w III batalionie 2. Pułku Grenadierów Wielkopolskich 1. Dywizji Grenadierów. W czerwcu 1940 roku dostał się do niewoli. Przez osiem miesięcy przebywał w obozie jenieckim. Po ucieczce przedostał się do Wielkiej Brytanii.
Od 1942 roku służył w 2. Dywizjonie Ciężkiej Artylerii Przeciwlotniczej. Wkrótce zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie łączności radiowej. Ukończył także Szkołę Podchorążych Rezerwy Łączności. 26 czerwca 1943 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej.
W nocy z 16 na 17 września 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Neon 2” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się podporucznik Norbert Gołuński „Bombran” oraz kapitan Bogdan Żórawski „Mistral”. Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia podporucznika. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Wieszak” kilkanaście kilometrów od Mińska Mazowieckiego.
Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Służył jako dowódca plutonu w kompanii radiołączności „Kram” Batalionu „Iskra”. Jednocześnie był zastępcą dowódcy kompanii radiotelegraficznej Komendy Okręgu Warszawa AK. Obsługiwał radiostacje w okolicach Warszawy.
Podczas powstania warszawskiego dowodził plutonem kompanii „Radio” Komendy Okręgu Warszawskiego. Obsługiwał powstańcze radiostacje w Śródmieściu. Pod koniec września otrzymał rozkaz opuszczenia Warszawy. Odtwarzał komórki łączności radiowej w strukturach V Oddziału KG AK. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji.
Wiosną 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Jesienią po tzw. amnestii został zwolniony. Był szykanowany i bezskutecznie namawiany do współpracy z komunistycznymi służbami. Zmarł 20 października 1977 roku w Warszawie.
