piątek,
Operacja lotnicza „Weller 4”
W nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 4” w okupowanej Polsce wylądowali kolejni cichociemni. Byli to kapitan Bolesław Jackiewicz „Łabędź”, podporucznik Edward Kiwer „Biegaj”, podporucznik Ludwik Wiechuła „Jeleń” oraz rotmistrz Stanisław Raczkowski „Bułany”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Mirt 1” w okolicach miejscowości Cisów niedaleko Kielc.
Edward Kiwer (1919–1987)
Urodził się w Gliwicach. W 1939 roku ukończył gimnazjum i zdał egzamin dojrzałości. W kampanii wrześniowej walczył w szeregach Armii „Kraków”. 18 września przeszedł do Rumunii i został internowany. Zdołał uciec i już w grudniu 1939 roku zameldować się we Francji. Został żołnierzem Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Wraz ze swoją jednostką brał udział w kampanii norweskiej, w tym w walkach pod Narvikiem. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii trafił do 1. Brygady Strzelców. Był słuchaczem Szkoły Podchorążych Saperów w Dundee.
W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju. Odbył przeszkolenie w dywersji. Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do oddziału partyzanckiego „Wybranieccy” działającego w strukturach Inspektoratu Rejonu Kielce Okręgu Radom-Kielce Armii Krajowej. Początkowo był instruktorem minerstwa, a następnie dowodził plutonem. Brał udział w wielu akcjach bojowych swojego oddziału. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany przez NKWD i na pół roku trafił do kieleckiego więzienia. Później zamieszkał na Śląsku.
Bolesław Jackiewicz (1914–1982)
Pochodził z Wileńszczyzny. Przed wybuchem drugiej wojny światowej był oficerem zawodowym. Po klęsce Polaków w wojnie obronnej przez Łotwę, Szwecję, Wielką Brytanię dotarł do Francji. Otrzymał przydział na stanowisko dowódcy plutonu w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich. Uczestniczył w kampanii norweskiej i bitwie o Narvik. Za zasługi bojowe otrzymał Krzyż Walecznych. Po powrocie Brygady do Francji brał udział w ciężkich walkach przeciwko przeważającym siłom niemieckim w Bretanii. Po rozproszeniu jednostki i klęsce Francji przedostał się do nieokupowanej części tego kraju. Do Wielkiej Brytanii dotarł dopiero jesienią 1941 roku.
Początkowo służył w 7. Brygadzie Strzelców, w marcu 1942 roku został oficerem 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Ukończył Kurs Wyższej Szkoły Wojennej i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział na stanowisko szefa sztabu Oddziału III Okręgu Radom-Kielce AK. W sierpniu 1944 roku został oficerem operacyjnym Kieleckiego Korpusu AK. Jesienią otrzymał awans do stopnia majora. Po rozwiązaniu Armii Krajowej pozostał w konspiracji. Jesienią 1945 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. Zwolniono go po tzw. amnestii w 1947 roku. Podjął pracę jako księgowy. W latach 1957–1961 był bezpartyjnym posłem na Sejm PRL.
Stanisław Raczkowski (1912–1944)
Przyszedł na świat w Łodzi. W 1933 roku zdał egzamin dojrzałości. Postanowił zostać zawodowym żołnierzem. Ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Od 1936 roku służył w 5. Pułku Strzelców Konnych. W szeregach tej jednostki walczył w kampanii wrześniowej. Dowodził plutonem. 19 września po śmierci dowódcy szwadronu przejął dowodzenie. Na krótko dostał się do niewoli niemieckiej, jednak szybko zbiegł. Już w październiku 1939 roku wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski. W grudniu zagrożony aresztowaniem przeszedł na Słowację, a następnie na Węgry. Po ucieczce z obozu internowania przedostał się do Francji i dołączył do polskiego wojska.
Otrzymał przydział do 10. Pułku Strzelców Konnych 10. Brygady Kawalerii Pancernej. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii nadal służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej. W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju. Po skoku trafił do operującego na terenie świętokrzyskim oddziału partyzanckiego „Wybranieccy”. W maju dostał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK. Objął stanowisko oficera Oddziału III Operacyjnego sztabu Okręgu. W lipcu został skierowany do 3. Pułku Piechoty Legionów AK, gdzie miał zostać dowódcą drugiego batalionu. Zginął 29 lipca 1944 roku podczas wymiany strzałów ze spotkanymi po drodze Niemcami.
Ludwik Wiechuła (1920–1987)
Pochodził z Katowic. W czasach szkolnych udzielał się w harcerstwie. Po wybuchu drugiej wojny światowej razem z ojcem weteranem powstań śląskich i braćmi opuścił Śląsk. Po agresji Sowietów wrócił w rodzinne strony. Zdołał przedostać się do Francji, gdzie służył w 2. Dywizji Strzelców Pieszych. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Otrzymał przydział do 1. Brygady Strzelców. Ukończył Szkołę Podchorążych Saperów w Dundee. Zgłosił się do służby w kraju.
Po przerzucie do okupowanej Polski służył jako instruktor minerstwa w oddziale partyzanckim w Okręgu Radom-Kielce AK. Później został oficerem oddziału Antoniego Hedy „Szarego”. Podporucznik Wierchuła brał udział w wielu akcjach bojowych, m.in. w brawurowym ataku na więzienie w Końskich. Po wkroczeniu Armii Czerwonej w rejon Kielc w 1945 roku został aresztowany przez NKWD. W nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 roku został uwolniony po ataku oddziału pod dowództwem Antoniego Hedy „Szarego” na więzienie Urzędu Bezpieczeństwa w Kielcach. Jeszcze w 1945 roku opuścił Polskę. Do końca życia pozostał na emigracji.
