niedziela,
Operacja lotnicza „Wacek 1”
W nocy z 16 na 17 października 1944 roku do okupowanej Polski przerzucono kolejnych cichociemnych. Byli to podporucznik Władysław Godzik „Skrzat”, sierżant Władysław Flont „Grandziarz”, kapitan Teodor Hoffmann „Bugaj”, pułkownik Wacław Kobyliński „Dziad”, major Mieczysław Pękala „Bosak” oraz rotmistrz Jan Różycki „Busik”. Skoczkowie przybyli na pokładzie samolotu Liberator KG-994 „R” ze 1586. Eskadry RAF. Maszyna wystartowała z włoskiego lotniska Campo Casale nieopodal Brindisi. Dowódcą operacji był kapitan nawigator Roman Chmiel. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Newa” w okolicach miejscowości Tomawa kilkanaście kilometrów od Piotrkowa Trybunalskiego.
Władysław Godzik
Urodził się w Niwce niedaleko Tarnowa. Ukończył gimnazjum w Brzesku. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Naukę przerwał wybuch wojny. W 1939 roku nie został zmobilizowany, wyjechał do rodziny na Wołyń. Ziemie te znalazły się pod okupacją sowiecką. Latem 1940 roku został aresztowany przez NKWD i wysłany w głąb ZSRR, gdzie pracował przymusowo na Syberii. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Służył w 8. Dywizji Piechoty. Po ewakuacji polskich oddziałów na Bliski Wschód, drogą morską dotarł do Afryki Południowej. Kolejny etap podróży odbywał na pokładzie transatlantyku „Laconia”. 12 września 1942 roku statek storpedowała niemiecka łódź podwodną. Władysław Godzik został wyłowiony przez francuski okręt pod flagą Vichy. Internowano go w Maroku. Po amerykańsko-brytyjskim desancie we francuskiej części Afryki Północnej został uwolniony. W grudniu 1942 roku zameldował się w Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w łączności radiowej i dywersji. W nocy z 16 na 17 października 1944 roku znalazł się w okupowanej Polsce. Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia podporucznika. Został przydzielony na stanowisko dowódcy plutonu radiołączności Oddziału V Podokręgu AK Piotrków. Po zakończeniu wojny, we wrześniu 1945 roku ujawnił się Komisji Likwidacyjnej AK. Zamieszkał w Piotrkowie Trybunalskim.
Władysław Flont (1915–1988)
Przyszedł na świat w Radomiu. Przed wojną pracował w Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach, a następnie na budowie fabryki celulozy w Niedomicach. W latach 1936–1937 odbył służbę wojskową w 1 Dywizjonie Pociągów Pancernych. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 10. Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej. Przeszedł cały szlak bojowy tej formacji, od bitwy pod Jordanowem do obrony Lwowa. 17 września Brygada otrzymała rozkaz wycofania się za Dniestr, a następnie polecenie przejścia na Węgry. Na początku 1940 roku Władysław Flont zameldował się we Francji. W kraju nad Loarą jego jednostka została ponowne sformowana i wzięła udział w kampanii francuskiej. Podczas walk we Francji dostał się do niewoli niemieckiej. Po ucieczce i wielu perturbacjach dotarł do północnej Afryki, gdzie został internowany w koszarach Legii Cudzoziemskiej. Po inwazji Anglosasów w Afryce Północnej został uwolniony i znalazł się w Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie ze specjalnością w radiotelegrafii i dywersji.
W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Oddziału V Okręgu Łódź. Na przełomie 1944 i 1945 roku służył jako radiotelegrafista w plutonie łączności Oddziału V Podokręgu Piotrków Trybunalski. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany przez NKWD. Po tzw. amnestii w 1945 roku został zwolniony. Wyjechał z kraju i w kwietniu 1946 roku zameldował się w Londynie. W 1947 roku po demobilizacji przyjechał do Polski, z zamiarem zabrania narzeczonej, jednak zdecydował się pozostać. Pracował na stanowiskach robotniczych w różnych przedsiębiorstwach państwowych. Pod koniec lat pięćdziesiątych przeszedł na rentę.
Teodor Hoffmann (1913–1975)
Pochodził z Krakowa. W latach 1932–1939 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, nie uzyskał dyplomu. Podczas ćwiczeń rezerwy w 1938 roku uzyskał stopień porucznika. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 39. Dywizji Piechoty. Jego jednostka wchodziła w skład Armii „Lublin”. Był zastępcą dowódcy łączności dywizji. Po zakończeniu walk uniknął niewoli. Na początku grudnia 1939 roku przekroczył granicę polsko-rumuńską. W styczniu 1940 roku zameldował się we Francji. Trafił do rezerwowego obozu wyszkolenia oficerów w Luçon. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył jako dowódca plutonu radiołączności w 3. Brygadzie Kadrowej Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w łączności radiowej i dywersji. Wiele miesięcy oczekiwał na przerzut do kraju. W tym czasie służył jako instruktor na kursach łączności, a następnie dowodził kompanią szkolna w Ośrodku Wyszkoleniowym Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza.
W nocy z 16 na 17 października 1944 roku znalazł się w okupowanej Polsce, gdzie otrzymał przydział na stanowisko oficera radiołączności do Oddziału V Łączności Okręgu Łódź AK. 25 listopada 1944 roku został przypadkowo zatrzymany przez niemiecki patrol żandarmerii. W czasie próby ucieczki został postrzelony w nogę. Był brutalnie przesłuchiwany przez gestapo. Bicie w ranną nogę zakończyło się zgorzelą gazową. Po amputacji nogi w szpitalu św. Trójcy w Piotrkowie uwolnili go żołnierze podziemia. Do końca wojny się ukrywał. W 1948 roku zdobył dyplom architekta na Wydziale Architektury AGH w Krakowie. Pracował w warszawskich pracowniach architektonicznych. Wielokrotnie był nakłaniany do nawiązania współpracy z komunistycznymi służbami, za każdym razem konsekwentnie odmawiał. W 1965 roku wyemigrował do Wielkiej Brytanii.
Wacław Kobyliński (1896–1987)
Urodził w Gamratce niedaleko Mińska Mazowieckiego. W 1918 roku zdał egzamin dojrzałości. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. Służył w kilku jednostkach piechoty. Po ukończeniu kursu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział do sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Po agresji Sowietów na Polskę przeszedł na Węgry. W połowie października 1939 roku dotarł do Francji. Dowodził batalionem Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Uczestniczył w kampanii norweskiej, walczył m.in. pod Narvikiem. W połowie czerwca jego jednostkę przetransportowano do Bretanii, gdzie brała udział w ciężkich walkach z Niemcami. Dopiero w 1942 roku zdołał przedostać się do Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się do służby w kraju. W ramach operacji lotniczej „Wacek 1” znalazł się w okupowanej Polsce. Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia pułkownika. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany. Zwolniono go jesienią 1945 roku po tzw. amnestii. Krótko służył w Ludowym Wojsku Polskim, w 1946 roku przeszedł do rezerwy. Ze względu na swoją wojenną przeszłość był szykanowany przez komunistyczne władze. W 1970 roku wyjechał na Zachód. Zmarł w 1987 roku w Stanach Zjednoczonych.
Mieczysław Pękala (1898–1967)
Pochodził z Nowego Sącza. Jako mieszkaniec zaboru austriackiego w 1916 roku został wcielony do Armii Austro-Węgier. Walczył na froncie włoskim i rumuńskim. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. W szeregach 1. Pułku Strzelców Podhalańskich walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym był oficerem zawodowym, w 1935 roku uzyskał stopień kapitana. W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział na stanowisku kierownika grupy fortecznej Szefostwa Fortyfikacji Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno”. Po agresji ZSRR przeszedł na Litwę. Wiosną 1940 roku przez Łotwę i Szwecję przedostał się do Norwegii, gdzie dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Po kapitulacji Norwegii znalazł się w Finlandii. Drogą lotniczą przedostał się do Wielkiej Brytanii. Służył w Centrum Wyszkolenia Saperów.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w polskiej szkole wywiadu działającej pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej. Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego sztabu Okręgu Łódź AK. Po rozwiązaniu Armii Krajowej podjął pracę jako urzędnik. 9 października 1945 roku ujawnił się przed komunistycznymi władzami. Jesienią 1948 roku pod fałszywymi zarzutami został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. W 1950 roku komunistyczny sąd skazał go na dziesięć lat pozbawienia wolności. Cztery lata później warunkowo opuścił więzienie. Latem 1958 roku został uniewinniony przez Sąd Najwyższy.
Jan Różycki (1901–1991)
Urodził się w Klimkiewiczowie niedaleko Ostrowca Świętokrzyskiego. Jesienią 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. W 1919 roku zdał maturę i rozpoczął służbę w 3 szwadronie 13 pułku Ułanów Wileńskich. Za udział w walkach z bolszewikami otrzymał Krzyż Walecznych. Jako kapral w załodze pociągu pancernego nr 3 „Pieron” uczestniczył w III powstaniu śląskim. Po ukończeniu studiów na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej pracował m.in. przy budowie lotniska Warszawa-Okęcie, gmachów Sejmu i Senatu przy ulicy Wiejskiej, drogi z Krakowa do Zakopanego. W 1939 roku nie został zmobilizowany, jednak pierwszego dnia wojny zorganizował grupę kilkudziesięciu robotników z budowy i dołączył z nimi do 1 Pułku Piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza „Chabówka”. Brał udział w walkach.
19 września przeszedł na Węgry, a następnie dotarł do Francji. Jako żołnierz 1 Dywizji Grenadierów brał udział w kampanii francuskiej. Po klęsce Francuzów przekroczył granicę francusko-szwajcarską. Internowany przez Szwajcarów prowadził zajęcia w filii Politechniki Zuryskiej w Winterthurze dla innych polskich żołnierzy. Jesienią 1942 roku opuścił Szwajcarię z zamiarem dołączenia do polskiego wojska w Wielkiej Brytanii. Ujęty podczas przekraczania granicy krótko przebywał w więzieniu w Hiszpanii. Latem 1943 roku dotarł do Wielkiej Brytanii. Służył w Ośrodku Rozpoznawczym 1 kadrowej Dywizji Grenadierów. Po kilku miesiącach zgłosił się do służby w kraju i po odbyciu przeszkolenia dywersyjnego w ramach operacji „Wacek 1” został przerzucony do okupowanego kraju.
Od listopada 1944 roku był komendantem Rejonu Moszczenica Obwodu Piotrków Trybunalski Armii Krajowej. Po rozwiązaniu Armii Krajowej ujawnił się i podjął pracę w Wydziale Komunikacji przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Krakowie. W 1949 roku pod fałszywymi zarzutami został aresztowany przez funkcjonariuszy Urząd Bezpieczeństwa. Otrzymał wyrok czterech lat więzienia. W 1953 roku został zwolniony i uniewinniony. Zawodowo związał się z Politechniką Wrocławską, w 1966 roku został profesorem nadzwyczajnym.
