niedziela,
Operacja lotnicza „Rheumatism”
W nocy z 3 na 4 września 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Rheumatism” w okolicach miejscowości Łyszkowice kilkanaście kilometrów od Łowicza placówka odbiorcza „Ugór” odebrała zrzut skoczków spadochronowych.Odlot ekipy cichociemnych nastąpił 3 września z lotniska RAF Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu na pokładzie samolotu Halifax W-7774 „T” z 138. Dywizjonu RAF. Dowódcą załogi był nawigator Stanisław Król. W okupowanej Polsce wylądowali major Jan Lech „Granit”, kapitan Zygmunt Policiewicz „Świerk”, porucznik Stanisław Sędziak „Warta”, major Wincenty Ściegienny „Las” oraz kurierzy porucznik Adam Cużytek „Roman” i Stanisław Stach „Marian”. Cała ekipa skoczków wylądowała bez większych problemów. Był to drugi lot tej ekipy, dwa dni wcześniej operacja zakończyła się niepowodzeniem.
Jan Lech (1907–1944)
Urodził się w Turzy Małej, w okolicach Mławy. Ukończył gimnazjum w Mławie. W latach 1926–1929 był podchorążym w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Służył w 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie został mianowany oficerem dyplomowanym. Równolegle do służby w wojsku zdobył tytuł magistra ekonomii i nauk politycznych na Wydziale Ekonomii i Nauk Politycznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Walczył w kampanii wrześniowej, m.in. w bitwie nad Bzurą oraz w obronie Warszawy. Po klęsce wrześniowej zdołał przedostać się do Francji. Był oficerem łącznikowym przy dowódcy Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Po upadku Francji jego droga do Wielkiej Brytanii wiodła przez Hiszpanię i Portugalię.
Po przeszkoleniu w dywersji jako skoczek spadochronowy trafił do okupowanej Polski. Otrzymał przydział do Obszaru Lwowskiego Armii Krajowej. Na początku 1943 roku dostał nominację na szefa sztabu Oddziału III Operacyjnego Okręgu Lwów AK. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych. W kwietniu 1944 roku w niemieckiej zasadzce w Lasach Janowskich został ranny w nogę. Przekazano go gestapo. 24 czerwca 1944 roku został rozstrzelany na noszach w lwowskim więzieniu.
Zygmunt Policiewicz (1907–1965)
Urodził się w Biskupicach niedaleko Płocka. W 1931 roku zdał maturę. Następnie uczył się w szkołach wojskowych, Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Różanie nad Narwią, Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej oraz Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Dodatkowo odbył kurs łączności w Zegrzu. Służył w 1. Pułku Lotniczym. W 1938 roku otrzymał awans do stopnia porucznika. We wrześniu 1939 roku znalazł się w składzie 4. dywizjonu Brygady Pościgowej. Razem ze swoją jednostką 23 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. Po ucieczce z obozu internowania udał się do Francji. Służył w Grupie Szkoleniowej w Rennes. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii otrzymał przydział do 305. Dywizjonu Bombowego Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia dywersyjnego trafił do okupowanej Polski jako emisariusz Naczelnego Wodza do komendanta Armii Krajowej z zadaniami w zakresie lotnictwa. W październiku 1942 roku otrzymał przydział do referatu organizacyjnego Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Latem 1943 roku został oddelegowany do referatu lotniczego Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Obszaru Lwowskiego AK. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został wcielony do ludowego Wojska Polskiego. W latach 1945–1955, mimo że dwukrotnie się ujawnił, najczęściej ukrywał się zagrożony aresztowaniem przez Urząd Bezpieczeństwa. Od 1955 roku pracował w kilku warszawskich przedsiębiorstwach. Zmarł 8 października 1965 roku w Warszawie.
Stanisław Sędziak (1913–1978)
Urodził się w Gwizdałach na Mazowszu. W 1934 roku zdał maturę w Korpusie Kadetów w Rawiczu. Dwa lata później ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej i w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 7. Pułku Piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko dowódcy plutonu. Z zamiłowaniem uczył się języków obcych. Podczas kampanii wrześniowej dowodził kompanią 95 Pułku Piechoty. Podjęta w grudniu 1939 roku próba przejścia na Węgry zakończyła się aresztowaniem, jednak szybko zdołał zbiec. Kilka dni później udało mu się przekroczyć granicę. W lutym 1940 roku dotarł do Francji. Służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Coëtquidan. W Wielkiej Brytanii trafił do 1. Brygady Strzelców i odbył kurs Wyższej Szkoły Wojennej, po którym otrzymał tytuł oficera dyplomowanego.
Pod koniec 1941 roku zgłosił się do pracy w kraju. Po odbyciu szkolenia jako cichociemny został zrzucony do okupowanej Polski. Otrzymał przydział na stanowisko szefa sztabu Okręgu Nowogródek Armii Krajowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej uniknął aresztowania przez NKWD. Kontynuował działalność partyzancką i konspiracyjną na terenach wschodnich. Na początku 1947 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. Więziono go w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Przeszedł brutalne śledztwo. Komunistyczny sąd skazał go na karę śmierci. Wyrok na mocy tzw. amnestii zamieniono na dożywotnie więzienie. Więzienie opuścił wiosną 1957 roku. Zmarł 2 sierpnia 1978 roku w Toruniu.
Wincenty Ściegienny (1899–1968)
Przyszedł na świat w Seceminie, w okolicach Włoszczowy. Jesienią 1918 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie na kilka lat przeszedł do cywila. W tym czasie eksternistycznie zdał maturę w Gimnazjum Państwowym im. Adama Mickiewicza w Warszawie i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej. W 1924 roku wrócił do wojska i został zawodowym żołnierzem. W 1939 roku był kierownikiem referatu produkcji specjalistów w stopniu kapitana w Wydziale Administracji Rezerw Oddziału I Sztabu Głównego. Podczas kampanii wrześniowej służył jako oficer sztabu Armii „Karpaty”. 19 września przeszedł na Węgry. Po ucieczce z obozu internowania dotarł do Francji. Otrzymał przydział na stanowisko oficera sztabu 3. Dywizji Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii zajmował podobne stanowisko w 4. Brygady Kadrowej Strzelców.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie dywersyjne. We wrześniu 1942 roku wylądował w okupowanej Polsce. Powierzono mu stanowisko szefa Sztabu Okręgu Białystok Armii Krajowej. Był współorganizatorem wielu oddziałów partyzanckich, rozwijał struktury Okręgu, zajmował się szkoleniami żołnierzy. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na teren Białostocczyzny pozostał w konspiracji. W marcu 1945 roku został zaatakowany przez żołnierzy NKWD. W czasie walki raniono go w nogę, został ujęty. Trafił do komunistycznego więzienia, które opuścił na mocy tzw. amnestii. Przez kilka lat ukrywał się pod przybranym nazwiskiem. Zmarł 12 listopada 1968 roku w Warszawie.
