czwartek,
Operacja lotnicza „Przemek 1”
W nocy z 21 na 22 września 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Przemek 1” do okupowanej Polski przerzucono sześciu cichociemnych. Byli to podporucznik Marian Leśkiewicz „Wygoda”, pułkownik Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski „Kruk 2”, podporucznik Zenon Sikorski „Pożar”, porucznik Tadeusz Sokół „Bug 2”, major Aleksander Stpiczyński „Klara” oraz plutonowy Kazimierz Śliwa „Strażak”. Spadochroniarze przybyli na pokładzie samolotu Liberator KG-834 „U” ze 1586 Eskadra RAF. Maszyna wystartowała z włoskiego lotniska Campo Casale nieopodal Brindisi. Dowódcą operacji był porucznik nawigator Stanisław Kleybor. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Rozmaryn” w okolicy wsi Czaryż.
Marian Leśkiewicz (1923–1992)
Urodził się 7 września 1923 roku w Dolinie. W 1939 roku zdał małą maturę. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany, po agresji ZSRR na Polskę jego rodzinne strony znalazły się pod sowiecką okupacją. Wiosną 1940 roku wraz z rodziną został wywieziony w głąb ZSRR, gdzie trafił do obozu pracy przymusowej. Po zawarciu układu Sikorski–Majski wstąpił do Armii Andersa. Zgłosił się do służby w kraju i odbył szkolenie ze specjalnością w łączności radiowej.
Po wylądowaniu w kraju otrzymał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK. Służył jako radiotelegrafista w 2. Dywizji Piechoty Legionów AK „Pogoń”, a następnie w 2. Pułku Piechoty Legionów AK. Uczestniczył w licznych walkach. Wiosną 1945 roku posługując się fałszywą tożsamością, wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Ukończył 3. Oficerską Szkołę Piechoty w Tomaszowie Mazowieckim. W 1956 roku jego przeszłość została odkryta przez kontrwywiad wojskowy. Na krótko został aresztowany, a następnie zwolniony z wojska. Zamieszkał w Krakowie, pracował na stanowiskach kierowniczych w przedsiębiorstwach państwowych.
Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski (1896–1957)
Przyszedł na świat w Tbilisi. Po wybuchu pierwszej wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerską, jako podporucznik walczył na froncie kaukaskim i perskim. W listopadzie 1917 roku wstąpił do Polskiej Oddzielnej Brygady na Kaukazie. Po rozbrojeniu jednostki przez Niemców działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W walkach stracił prawe oko. W okresie międzywojennym był zawodowym oficerem. W 1933 roku uzyskał stopień podpułkownika.
W trakcie kampanii wrześniowej dowodził 163. Pułkiem Piechoty 36 Rezerwowej Dywizji Piechoty w ramach Armii „Prusy”. Na początku października 1939 roku został zatrzymany przez Sowietów, jednak zdołał zbiec. Przez Węgry przedostał się na Bliski Wschód, gdzie dołączył do Polskich Sił Zbrojnych. Służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich. Latem 1943 roku został dowódcą 2. Brygady Strzelców Karpackich. Pod koniec tego roku zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł przeszkolenie we Włoszech i został przerzucony do okupowanej Polski. W kraju początkowo służył w Okręgu Kielce Armii Krajowej. Pod koniec października 1944 roku objął stanowisko komendanta Okręgu Kraków AK. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji. Wiosną 1945 roku został aresztowany przez NKWD, do 1955 roku przebywał w sowieckich łagrach. Po powrocie do Polski zamieszkał w Krakowie.
Zenon Sikorski (1915–1981)
Pochodził z Łodzi. Po pomyślnie zdanym egzaminie dojrzałości w ramach służby wojskowej ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 82. Syberyjskim Pułku Piechoty. W 1937 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Naukę przerwał wybuch wojny. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 82. Syberyjskiego Pułku Piechoty, brał udział m.in. w bitwie pod Kockiem. Krótko przebywał w niewoli niemieckiej. Po ucieczce z transportu przekroczył granicę polsko-słowacką, a następnie przedostał się do Francji, gdzie otrzymał przydział do 7. Pułku Piechoty 3. Dywizji Piechoty. Po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo służył w 1. Brygadzie Strzelców, a następnie został przeniesiony do 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej.
Zgłosił się do służby w kraju i odbył szkolenie ze specjalnością w dywersji. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK. Służył w szeregach 2. Dywizji Piechoty Legionów AK „Pogoń”. Jesienią 1943 roku trafił do 2. Pułku Piechoty Legionów AK. Od października 1944 roku działał w konspiracji w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po wkroczeniu Armii Czerwonej podjął pracę jako kierownik zaopatrzenia w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego w Chorzowie. Latem 1945 roku został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Za działalność w Armii Krajowej otrzymał karę ośmiu lat pozbawienia wolności. Po tzw. amnestii wyrok zmniejszono o połowę. W 1949 roku opuścił więzienie. Był później inwigilowany i szykanowany przez komunistyczne służby.
Tadeusz Sokół (1914–1980)
Urodził się w Czaharach Hrycowieckich niedaleko Zbaraża. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Naukę przerwał wybuch wojny. W 1939 roku brał udział w walkach z oddziałami Armii Czerwonej w Monasterzyskach. Wiosną 1940 roku podczas próby przejścia na Węgry został zatrzymany przez sowiecką straż graniczną. Zesłano go do łagrów w głąb ZSRR. Po zawarciu układu Sikorski-Majski został zwolniony. Wstąpił do Armii Andersa. W 1943 roku zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji.
Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do Okręgu Kielce AK, gdzie służył jako dowódca kompanii w 2. Pułku Piechoty Legionów AK. Brał udział w walkach z okupantem. W październiku oddelegowano go na stanowisko oficera ds. zleceń specjalnych komendanta Okręgu Kraków, jednak nie zdołał dotrzeć na miejsce przeznaczenia. Do rozwiązania Armii Krajowej był instruktorem dywersji. Po zakończeniu wojny ujawnił się przed komunistycznymi władzami. Latem 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Za działalność podczas wojny otrzymał wyrok czterech lat więzienia. Więzienie opuścił wiosną 1947 roku po tzw. amnestii. Ukończył przerwane wybuchem wojny studia medyczne. Pracował jako lekarz pediatra w Nowym Sączu, gdzie mieszkał do końca życia.
Aleksander Stpiczyński (1898–1987)
Pochodził z Włocławka. W 1917 roku został wcielony do armii rosyjskiej, pod koniec roku został żołnierzem 1. Pułku Ułanów Krechowieckich w I Korpusie Polskim. Jesienią 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, jako żołnierz 4. Pułku Ułanów brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. W 1920 roku otrzymał awans do stopnia porucznika. W okresie międzywojennym był oficerem zawodowym. Od 1934 roku służył jako oficer wywiadu, Po wybuchu drugiej wojny światowej został ewakuowany wraz z Oddziałem II. Na początku 1940 roku zameldował się we Francji. Został zaprzysiężony na rotę Związku Walki Zbrojnej i wyznaczony na emisariusza Naczelnego Wodza. Już w maju jako kurier udał się do okupowanej Polski. Organizował struktury polskiego wywiadu we wschodnich terenach kraju.
Organizując kanały łączności dla polskich kurierów, współpracował z Kazimierzem Leskim, wielokrotnie w tym celu podróżował po Europie. W lutym 1943 roku został zatrzymany w pobliżu granicy francusko-hiszpańskiej. Zdołał zbiec z transportu do obozu koncentracyjnego, jednak doznał ciężkiego uszkodzenia kolana i trafił do aresztu. Po ucieczce z więziennego szpitala dzięki pomocy francuskiego ruchu oporu przedostał się do Wielkiej Brytanii. Skierowano go do służby w kraju. Po wylądowaniu w okupowanej Polsce walczył w szeregach oddziałów AK na Kielecczyźnie. W grudniu 1944 roku został aresztowany w Krakowie. Przeszedł brutalne śledztwo i trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Gross-Rosen. Po wyzwoleniu postanowił pozostać na emigracji. W 1949 roku wyjechał do Ekwadoru. W 1974 roku wrócił do Polski.
Kazimierz Śliwa (1925–2015)
Przyszedł na świat w Katowicach. Jako piętnastolatek został wywieziony ze Lwowa w głąb ZSRR. Niewolniczo pracował przy wyrębie lasu w obwodzie archangielskim. Po zawarciu układu Sikorski-Majski w ZSRR roku wstąpił do Armii Andersa. Zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu szkolenia cichociemnych i kursu radiotelegrafistów w Wielkiej Brytanii, w październiku 1943 roku trafił do Włoch. Zajmował się tam prowadzeniem szkoleń i przygotowywaniem radiowych aparatów nadawczo-odbiorczych do zrzutów na teren Polski. 22 września 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Przemek 1” został przerzucony do kraju, gdzie trafił na stanowisko radiotelegrafisty radiostacji nr 46 przy 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł” w Okręgu Armii Krajowej Radom-Kielce. Od października służył w 3. Pułku Piechoty Legionów Armii Krajowej z tego samego okręgu. Brał udział w walkach w lasach koneckich. Od 15 grudnia był operatorem radiostacji pułkowej, z której pomocą utrzymywano łączność pomiędzy komendą Inspektoratu w Starachowicach a bazą cichociemnych w Brindisi. Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji.
22 marca został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa na stacji kolejowej Skarżysko-Kamienna. Osadzono go w więzieniu w Kielcach. Dostał wyrok śmierci. Na początku sierpnia 1945 roku oddział pod dowództwem Antoniego Hedy rozbił kieleckie więzienie. Uwolniono kilkuset więźniów, jednak Kazimierz Śliwa pozostał w nieotwartej celi. Później zamieniono mu karę śmierci na 10 lat więzienia. W czerwcu 1948 roku na mocy amnestii wyszedł na wolność. Zamieszkał w Gdańsku. W komunistycznych realiach z uwagi na swoją przeszłość miał problemy ze znalezieniem zatrudnienia. Mimo prześladowań zdołał zdać maturę i ukończyć wieczorowe studia na Politechnice Gdańskiej. Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich.
