czwartek,
Operacja lotnicza „Neon 8”
Podczas operacji lotniczej „Neon 8” w okupowanej Polsce wylądowali trzej cichociemni. Byli to podporucznik Stanisław Kujawiński „Wodnik”, podporucznik Anatol Makarenko „Tłok” oraz podporucznik Józef Żakowicz „Tabu”. Spadochroniarze 14 września 1943 roku odlecieli na pokładzie samolotu Halifax JD-158 „W” z angielskiego lotniska Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Zrzut przyjęła placówka odbiorcza „Czajnik” kilka kilometrów od Tłuszcza.
Stanisław Kujawiński (1920–1995)
Pochodził z Grodna. W 1939 roku zdał maturę. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. Jako mieszkaniec terytorium zajętego w 1939 roku przez Sowietów, wiosną 1940 roku został wywieziony w głąb ZSRR. Wraz z rodziną trafił do miejscowości Obuchowce w Kazachstanie. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Był żołnierzem 24 Pułku Piechoty w składzie 8 Dywizji Piechoty. Jesienią 1942 roku został przetransportowany do Anglii w celu przygotowania do służby w okupowanej Polsce. Po przerzucie do kraju otrzymał przydział do Inspektoratu Radzyń Podlaski Armii Krajowej w Okręgu Lublin. W ramach 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty AK był oficerem łączności oddziału partyzanckiego nr 34 i dowódcą radiostacji nr 31. Wkrótce jako porucznik został dowódcą plutonu łączności radiowej. Utrzymywał stałą łączność ze Sztabem Naczelnego Wodza w Londynie. Uczestniczył w walkach partyzanckich, za zasługi otrzymał Krzyż Walecznych.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej i rozbrojeniu macierzystego oddziału pozostał w konspiracji. Nadal utrzymywał łączność radiową z Londynem. 22 listopada 1944 roku został namierzony i aresztowany podczas nadawania we wsi Koszały. Komunistyczny Wojskowy Sąd Garnizonowy w Lublinie 2 lutego 1945 roku skazał go na karę śmierci. Podczas akcji uwolnienia więźniów polskiego podziemia niepodległościowego przeprowadzonej 19 lutego 1945 roku na Zamku Lubelskim, nie udało się otworzyć drzwi jego celi. Wyrok zamieniono na 10 lat, a po staraniach żony na 5 lat więzienia. Pod koniec 1945 roku na podstawie tzw. amnestii kara została warunkowo zawieszona. W 1946 roku wraz z żoną nielegalnie opuścił kraj i dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie mieszkał do końca życia.
Anatol Makarenko (1919–2004)
Przyszedł na świat w miejscowości Sarny na Kresach Wschodnich. W 1939 roku nie został zmobilizowany. Jego rodzinne strony znalazły się pod sowiecką okupacją. 13 kwietnia 1941 roku wcielono go do Armii Czerwonej. Pracował przymusowo batalionie budowlanym w Swierdłowsku. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Służył w 8. Dywizji Piechoty. Po ewakuacji polskich oddziałów na Bliski Wschód zgłosił się do służby w kraju. Po przerzucie do Wielkiej Brytanii odbył szkolenie w łączności radiowej.
W nocy z 14 na 15 września 1943 roku wylądował w okupowanej Polsce. Otrzymał przydział na stanowisko oficera łączności w Oddziale V Łączności sztabu Obszaru Warszawskiego AK. Pracował jako łącznościowiec, prowadził szkolenia, organizował placówki radiołączności w okolicach Warszawy. Po wybuchu powstania warszawskiego znalazł się w Śródmieściu, dołączył do Zgrupowania Chrobry II. W czasie walk został ranny, za zasługi otrzymał Krzyż Walecznych. Później otrzymał przydział na stanowisko dowódca plutonu radiowego Komendy Obszaru Warszawskiego AK. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Do końca wojny przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po uwolnieniu przez Brytyjczyków 11 maja 1945 roku zameldował się w Londynie. Po demobilizacji wrócił do Polski i zamieszkał w Szczecinie.
Józef Żakowicz (1920–1961)
Urodził się w Jaroszynie. W 1939 roku zdał egzamin dojrzałości. Podczas wojny obronnej w 1939 roku otrzymał przydział do służby pomocniczej 77. Pułku Piechoty. Po klęsce wrześniowej znalazł się na terenach okupowanych przez Sowietów. Podczas próby przejścia do strefy niemieckiej został zatrzymany przez Sowietów. Wywieziono go do obozu pracy przymusowej w głąb ZSRR. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Służył w 8. batalionie rozpoznawczym 8. Dywizji Piechoty. Po ewakuacji polskich oddziałów z ZSRR na Bliski Wschód został przerzucony do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w kraju i odbył szkolenie w łączności radiowej.
Po operacji lotniczej „Neon 8” otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Służył jako radiotelegrafista 1. plutonu kompanii radiołączności „Orbis”. Później objął stanowisko dowódcy 2. plutonu radiotelegraficznego w Podokręgu Warszawa-Zachód AK. Po wojnie pozostał w Polsce.
