niedziela,
Operacja lotnicza „Most 2”
W nocy z 29 na 30 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Wildhorn 2” w okupowanej Polsce w okolicach Tarnowa wylądował samolot Douglas Dakota KG-477 „V” z polskiej 1586 Eskadry Specjalnego Przeznaczenia. Dakotę eskortowały dwa Liberatory B-24 z polskimi załogami. Podczas operacji nazwanych kryptonimem „Wildhorn” alianckie samoloty lądowały w okupowanej Polsce na polowych lądowiskach. Te niebezpieczne misje miały na celu zapewnienie szybkiego przerzutu z Polski ważnych osób i materiałów. Przy okazji do kraju transportowano cichociemnych, kurierów oraz sprzęt wojskowy. Podczas operacji „Wildhorn 2” aliancki samolot lądował w okolicach Tarnowa.
Uczestnicy operacji „Wildhorn 2” odlecieli z lotniska Campo Casale niedaleko Brindisi. Podczas lotu nad Jugosławią samoloty zostały ostrzelane przez artylerię przeciwlotniczą. Około północy znalazły się nad lądowiskiem „Motyl” urządzonym kilkanaście kilometrów od Tarnowa. Do kraju przybyli dwaj cichociemni: generał Tadeusz Kossakowski „Krystynek” oraz podpułkownik Romuald Bielski „Bej”. Razem z nimi dostarczono prawie pół tony sprzętu.
Lądowanie i rozładunek przeprowadzono bardzo sprawnie, po siedmiu minutach Dakota odleciała z nowymi pasażerami w drogę powrotną. Do Włoch udali się cichociemny pułkownik Roman Rudkowski „Rudy”, major Zbigniew Sujkowski „Wyga” oraz emisariusz Stronnictwa Ludowego Jan Domański „Bartnicki”. Operacja „Wildhorn 2” zakończyła się pełnym sukcesem.
Romuald Bielski (1899–1944)
Urodził się w Starem koło Połtawy. W latach nauki szkolnej działał w harcerstwie, Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. Służył w jednostkach saperów. Podczas kampanii wrześniowej służył w Dowództwie Saperów, 18 września razem ze Sztabem Naczelnego Wodza przekroczył granicę z Rumunią. Na początku 1940 roku dotarł do Francji, gdzie otrzymał przydział do Dowództwa Saperów Sztabu Naczelnego Wodza.
W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo kierował referatem Szefostwa Motoryzacji i Broni Pancernej, a następnie był oficerem sztabowym. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. W nocy z 29 na 30 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Wildhorn 2” został przerzucony do okupowanej Polski, gdzie otrzymał przydział do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej. Po wybuchu powstania warszawskiego służył jako oficer Komendy Głównej Armii Krajowej. Zaginął podczas walk w stolicy, prawdopodobnie zginął w nieznanych okolicznościach.
Tadeusz Kossakowski (1888–1965)
Był najstarszym z cichociemnych. Przyszedł na świat w Kiszyniowie w Mołdawii. Ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Po wybuchu pierwszej wojny światowej jako mieszkaniec zaboru rosyjskiego został wcielony do carskiej armii. Ukończył szkołę oficerską w Czuhujiwie. Dowodził kompanią, a następnie batalionem. W 1917 roku przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. Po rozbrojeniu polskich oddziałów przez Niemców działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych odbył kurs inżynieryjny, a następnie ukończył specjalistyczne studia we Francji. W 1924 roku został dowódcą puławskiego 2. Pułku Saperów Kaniowskich. Trzy lata później objął stanowisko zastępcy szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 roku otrzymał awans do stopnia pułkownika. Po roku został szefem Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1930 roku równolegle pełnił obowiązki dowódcy Broni Pancernych. Był jednym ze zwolenników unowocześniania polskiej armii. Za jego kadencji do masowej produkcji trafiły tankietki TK-3 i TKS.
W 1939 roku uzyskał stopień generała brygady. Po wybuchu drugiej wojny światowej brał udział w przygotowaniach obrony Warszawy. Po agresji ZSRR na Polskę wraz ze sztabem Naczelnego Wodza przekroczył granicę z Rumunią. Przedostał się do Francji, gdzie objął stanowisko dowódcy saperów w Sztabie Naczelnego Wodza. W czerwcu 1940 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Zajmował tam szereg wysokich stanowisk. Latem 1943 roku zgłosił swój akces do służby w kraju. Przeszedł odpowiednie przeszkolenie.
W ramach operacji lotniczej „Most II” został przerzucony do okupowanej Polski. Z chwilą lądowania otrzymał awans do stopnia generała dywizji. Otrzymał przydział do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej, a jednocześnie dowodził Zakładami Produkcji Uzbrojenia AK. Po wybuchu powstania warszawskiego początkowo zgłosił się na ochotnika i walczył jako zwykły strzelec w Śródmieściu. W drugiej połowie sierpnia 1944 roku został kierownikiem produkcji uzbrojenia i materiałów wybuchowych. We wrześniu równolegle objął dowództwo kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli. Do końca wojny przebywał w obozach jenieckich. W maju 1945 roku zameldował się w Londynie, jednak ostatecznie zdecydował się na powrót do Polski.
Roman Rudkowski (1898–1954)
Pochodził z Przemyśla. Po wybuchu pierwszej wojny światowej jako szesnastolatek zgłosił się do oddziałów strzeleckich Józefa Piłsudskiego. Służył w 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich, a następnie w 2 Pułku Ułanów. Pod koniec 1914 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. W lutym 1916 roku udało mu się zbiec. Rozpoczął pracę w polskim biurze wywiadowczym w Moskwie. W lutym 1917 roku trafił do II Korpusu Polskiego. Walczył m.in. w bitwie pod Kaniowem. W maju wrócił do pracy w wywiadzie. Latem 1918 roku został aresztowany przez bolszewików. Po drugiej ucieczce udało mu się dotrzeć do Kijowa, skąd został skierowany na Kubań, do 4 Dywizji Strzelców Polskich. 12 grudnia dostał się do niewoli ukraińskiej, jednak szybko zdołał zbiec.
Przed końcem 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Dowodził kompanią karabinów maszynowych w 2 Pułku Piechoty Legionów. Walczył z bolszewikami. Latem 1920 roku został ciężko ranny podczas bitwy pod Cichą Wolą. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku. Początkowo służył w jednostkach piechoty. Na początku 1924 roku ukończył kurs w Szkole Pilotów w Bydgoszczy. Uczył się w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu. Dowodził eskadrami w wielu jednostkach lotniczych. W 1939 roku otrzymał awans do stopnia podpułkownika.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził wydzielonym dywizjonem 4 Pułku Lotniczego. W połowie września przeszedł do Rumunii. W październiku dotarł do Francji. Uczestniczył w tworzeniu Polskich Sił Powietrznych. Pod koniec 1939 roku został oddelegowany do Wielkiej Brytanii. Latem 1940 roku objął dowództwo nad 301. Bombowym Dywizjonem Ziemi Pomorskiej. W lipcu 1941 roku otrzymał przydział do Oddziału VI Naczelnego Wodza na stanowisko doradcy lotniczego. Od marca 1942 roku zajmował się operacjami zrzutowymi jako kierownik referatu łączności lotniczej Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych.
Od 1943 roku po przerzucie do okupowanej Polski był szefem Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. W maju 1944 roku w ramach operacji „Most II” poleciał do Wielkiej Brytanii. Jego zadaniem było zorganizowanie pomocy lotniczej w czasie planowanego powstania powszechnego. W nocy z 16 na 17 października 1944 roku ponownie został przerzucony do kraju. Jego zadaniem było rozpoznanie sytuacji, w jakiej znalazła się AK po upadku powstania warszawskiego. Pod koniec października dołączył do sztabu Komendy Głównej AK. Po rozwiązaniu Armii Krajowej został aresztowany przez sowiecki kontrwywiad wojskowy. Latem 1945 roku został przekazany polskim komunistycznym władzom i osadzony w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Po roku śledztwo przeciwko niemu zostało umorzone. Zagrożony kolejnym aresztowaniem w 1949 roku uciekł na Zachód i zamieszkał w Londynie.
