piątek,
Operacja lotnicza „Floor”
W nocy z 17 na 18 lutego 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Floor” do okupowanej Polski przybyła kolejna ekipa cichociemnych. Byli to podporucznik Tadeusz Benedyk „Zahata”, porucznik Jacek Przetocki „Oset”, porucznik Józef Czuma „Skryty” oraz porucznik Piotr Szewczyk „Czer”. Skoczkowie spadochronowi przylecieli na pokładzie samolotu Halifax DT-627 „P”, który odleciał z lotniska RAF Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Dowódcą załogi Halifaxa ze 138. Dywizjonu RAF był major A.H.C. Boxer. Zrzut przyjęła placówka odbiorcza „Puchacz” kilkanaście kilometrów od SIedlec. Z powodu niskiego pułapu, na jakim leciał samolot, skoczkowie „Skryty” i „Czer” odnieśli kontuzje podczas lądowania. Razem ze skoczkami zrzucono także sześć zasobników ze sprzętem i dwa bagażniki.
Spośród cichociemnych, którzy przybyli do kraju w ramach operacji „Floor”, tylko jeden przeżył wojnę. Józef Czuma został zamordowany w lipcu 1944 roku w siedzibie gestapo na alei Szucha w Warszawie. Tadeusz Benedyk po powstaniu warszawskim trafił do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Po nieudanej próbie wywołania powstania w obozie zginął w egzekucji na krótko przed wkroczeniem aliantów. Piotr Szewczyk aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa otrzymał karę śmierci. Wyrok zamieniono na 15 lat pozbawienia wolności. Więzienie opuścił po amnestii w 1956 roku, w 1968 został zrehabilitowany.
Tadeusz Benedyk (1916–1945)
Pochodził z okolic Tarnopola. W ramach służby wojskowej ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Po przejściu do cywila w 1938 roku został studentem Wydziału Filozoficznego lwowskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany. Otrzymał przydział na stanowisko oficer zwiadowczego baterii 5. Pułku Artylerii Ciężkiej Ośrodka Zapasowego Artylerii nr 3. Walczył m.in. w obronie Lwowa. Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji. Służył w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Coetquidan.
Po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Został oficerem 1. Dywizjonu Artylerii Ciężkiej 1. Pułku Artylerii Ciężkiej. Zgłosił się do służby w kraju. Po wylądowaniu w okupowanej Polsce otrzymał przydział do Kedywu Obszaru Zachodniego Armii Krajowej. Był członkiem oddziału dywersyjnego „San”. Brał udział w wielu akcjach bojowych. Wziął udział w powstaniu warszawskim w IV Obwodzie „Grzymały” na Ochocie. Pierwszego dnia walk został ranny i wzięty do niewoli. Po kilku dniach trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Buchenwald. Został zamordowany w kwietniu 1945 roku, krótko przed wyzwoleniem obozu.
Józef Czuma (1915–1944)
Urodził się w Niepołomicach niedaleko Krakowa. Przed wojną był zawodowym oficerem. Podczas kampanii wrześniowej początkowo otrzymał zadanie transportowania nadwyżki żołnierzy zmobilizowanych do macierzystej jednostki. Wcielony do 19. Pułku Piechoty Odsieczy Lwowa wziął udział w obronie Lwowa. Po krótkim pobycie w niewoli niemieckiej i ucieczce przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. W trakcie kampanii francuskiej dowodził plutonem w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 16. Brygady Pancernej.
Po operacji lotniczej „Floor” otrzymał przydział do Kedywu Okręgu AK Warszawa. Posługiwał się pseudonimem „Skryty”. Wkrótce został dowódcą oddziału dywersyjnego swojego imienia. Brał udział w kilkudziesięciu akcjach bojowych w okolicach Warszawy. 12 lipca 1944 roku został aresztowany w pobliżu Dworca Głównego w Warszawie. Poddano go brutalnemu śledztwu, jednak nie ujawnił żadnych informacji. Prawdopodobnie został zamordowany podczas przesłuchania w siedzibie warszawskiego gestapo.
Jacek Przetocki (1920–1944)
Urodził się we Lwowie. W 1937 roku zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Naukę przerwała wojna. Nie został zmobilizowany podczas kampanii wrześniowej. W połowie września 1939 roku przekroczył granicę polsko-rumuńską i udał się do Francji. Został tam skierowany do szkoły podchorążych. W czerwcu 1940 roku został żołnierzem 16 Dywizjonu Artylerii Motorowej w Wielkiej Brytanii. W 1941 na Politechnice w Dundee wznowił studia.
Pod koniec 1942 ukończył przeszkolenie w zakresie dywersji. W okupowanej Polsce trafił do Kedywu Okręgu Lwów Armii Krajowej. Objął stanowisko dowódcy Ośrodka Dywersyjnego „Karol” w Drohobyczu. Prowadził szkolenia oddziałów podziemia w Drohobyczu, Samborze i Borysławiu. Kierował wieloma akcjami dywersyjnymi – atakami na niemieckie transporty, rozbrajaniem żołnierzy itp. 25 maja 1944 roku oddział pod jego dowództwem przeprowadził atak na skład broni i amunicji na stacji kolejowej w Rychicach. Podczas tej akcji Jacek Przetocki stracił życie. Nie jest znane miejsce jego pochówku.
Piotr Szewczyk (1908–1988)
Przyszedł na świat w Babicach koło Oświęcimia. W 1932 roku wstąpił do Szkoły Policyjnej w Mostach Wielkich. Do wybuchu drugiej wojny światowej służył w Policji Państwowej. Podczas kampanii wrześniowej walczył w obronie Warszawy jako dowódca karabinów maszynowych Policji Państwowej na mostach Poniatowskiego i Kierbedzia. Na przełomie 1939 i 1940 roku zdołał przedostać się do Francji. Służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich. Razem ze swoją jednostką brał udział w walkach pod Narvikiem i kampanii francuskiej. Za męstwo w wykazane walce otrzymał francuskie odznaczenie Croix de Guerre z palmą, norweski Krzyż Wojenny z Mieczem oraz polski Krzyż Walecznych.
Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Początkowo otrzymał przydział do 1. Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Na początku 1941 roku został żołnierzem 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej. W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju. Po operacji „Floor” otrzymał przydział do Kedywu Okręgu Lwów Armii Krajowej. Objął dowództwo rejonu dywersyjnego Lwów-Miasto. Jego żołnierze przeprowadzili wiele akcji bojowych, często brał w nich bezpośredni udział. Podczas akcji „Burza” we Lwowie dowodził kompanią, z którą walczył m.in. o budynek Politechniki Lwowskiej, Dworzec Główny, Kościół św. Magdaleny. Po opanowaniu miasta uniknął aresztowania przez NKWD.
Pozostał we Lwowie jako szef Kedywu. We wrześniu wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, jednak jako były oficer AK zagrożony aresztowaniem szybko postanowił uciec. Pod koniec listopada trafił do Tarnopola. Jako kurier organizacji „NIE” miał dotrzeć do Londynu. Na granicy rumuńskiej został postrzelony przez sowieckich żołnierzy. Osadzono go w więzieniu w Czerniowcach. Na skutek komplikacji zdrowotnych po postrzale nogi trafił do miejscowego szpitala. Korzystając z okazji, wyskoczył z pierwszego piętra i zbiegł. Ukrył się we Lwowie.
Wiosną 1945 roku wyjechał do Warszawy. Latem ponownie został wysłany w drogę jako kurier do Wielkiej Brytanii. Tym razem bez problemów przedostał się przez zieloną granicę i Czechosłowację do amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech. 3 września 1945 roku zameldował się w Londynie. Po złożeniu raportu przełożonym otrzymał rozkaz powrotu do Polski z instrukcjami dla prezesa Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość pułkownika Jana Rzepeckiego i zadaniem organizowania placówek wywiadowczych. 15 października dotarł do Warszawy. Na początku listopada został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa.
Przeszedł brutalne śledztwo. Podobno za hardą postawę na polecenie śledczego miał być otruty, jednak zbrodniczego rozkazu nie wykonano. W maju 1947 roku stanął przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Warszawie, który skazał go na karę śmierci. Mieszkańcy jego rodzinnej miejscowości zebrali ponad sto podpisów pod prośbą o ułaskawienie do Prezydenta RP Bolesława Bieruta. Wyrok zamieniono na piętnaście lat więzienia, jednak zgodnie z komunistycznymi standardami skazany dowiedział się o tym po kilku latach. W 1956 roku opuścił więzienie. Ze względu na swoją przeszłość był szykanowany.
W 110. rocznicę urodzin majora Piotra Szewczyka jego siostra Zofia Zużałek otrzymała postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 września 2018 roku unieważniający zbrodniczy wyrok wydany w 1947 roku.
