sobota,
Leszek Starzyński „Malewa”
Dzisiaj przypada rocznica urodzin oficera Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, porucznika łączności, cichociemnego Leszka Starzyńskiego.
Urodził się 5 lutego 1922 roku w Krakowie. Ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1939 roku zdał maturę. Jego ojciec był weteranem Legionów Polskich i zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Brat ojca Stefan Starzyński również służył w Legionach Piłsudskiego i był ostatnim przedwojennym prezydentem Warszawy.
W pierwszych dniach drugiej wojny światowej był gońcem motocyklowym swojego ojca w Sztabie Obrony Warszawy. Później na prośbę stryja zorganizował grupę gońców motocyklowych, która działała do końca walk o polską stolicę. Po kapitulacji włączył się do działalności konspiracyjnej. Wiosną 1940 roku zdecydował się na wyjazd na Zachód, aby dołączyć do polskich oddziałów. W kwietniu dotarł do Francji. Otrzymał przydział do 3 Dywizji Piechoty.
W czerwcu 1940 roku nie zdołał dostać się na statek odpływający do Anglii. Do Wielkiej Brytanii przedostał się w lipcu przez nieokupowaną część Francji. Został żołnierzem Oddziału Rozpoznawczego 1 Brygady Strzelców. W 1942 roku ukończył Szkołę Podchorążych Łączności. Zgłosił się do służby w kraju i odbył przeszkolenie w Polskiej Szkole Wywiadu działającej pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej. W 1943 roku otrzymał awans do stopnia podporucznika.
W nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku został przerzucony do kraju w ramach operacji „Most III”. Była ona dość nietypowa, samolot lądował na polowym lądowisku, aby w drogę powrotną zabrać elementy zdobytego nad Bugiem rakietowego pocisku balistycznego V2 oraz kurierów. Leszek Starzyński został skierowany do Warszawy, do dyspozycji Komendy Głównej Armii Krajowej.
W powstaniu warszawskim początkowo był żołnierzem Zgrupowania Radosław. Od 5 sierpnia był radiotelegrafistą podlegającej Komendzie Warszawskiego AK radiostacji nr 13 zlokalizowanej przy placu Napoleona i w kawiarni „Adria”. Po kapitulacji trafił do niewoli. Pod koniec wojny został uwolniony przez oddziały brytyjskie. Po demobilizacji zdecydował się pozostać na emigracji. Od 1952 roku mieszkał w Kanadzie. Zmarł 21 października 1990 roku.
