czwartek,
Lech Zabierek
Dziś mija rocznica urodzin porucznika piechoty Wojska Polskiego, uczestnika kampanii wrześniowej, uciekiniera z obozu jenieckiego, cichociemnego, członka antykomunistycznego podziemia.
Lech Zabierek urodził się 3 listopada 1918 roku w Niedarzynie niedaleko Ciechanowa. Uczęszczał do Gimnazjum Państwowego w Toruniu. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałości i dostał się na studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Przed rozpoczęciem nauki postanowił odbyć służbę wojskową i w jej ramach krótko przed wybuchem drugiej wojny światowej ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 65. Starogardzkim Pułku Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej służył jako dowódca drużyny w 63. Pułku Piechoty 4. Dywizji Piechoty. Walczył m.in. w bitwie nad Bzurą. Po rozbiciu macierzystej jednostki przedostał się do Warszawy i wziął udział w obronie stolicy. 27 września został ranny. Po krótkim pobycie w szpitalu trafił do niemieckiej niewoli. 2 sierpnia 1941 roku uciekł ze Stalagu VI A Oberlangen. Zdołał przez Ardeny przedostać się do nieokupowanej części Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie dołączył do polskich oddziałów.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. 31 stycznia 1943 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej operacja „Door” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się podporucznik Adam Riedl „Rodak”, porucznik Stanisław Kolasiński „Ulewa” oraz węgierski radiotelegrafista Ivan Szabo „Hun”. Skoczków spadochronowych przyjęła placówka odbiorcza „Kra” niedaleko Zwolenia, w Puszczy Kozienickiej. Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia podporucznika.
Po aklimatyzacji w Warszawie otrzymał przydział do oddziału dywersyjnego majora Jana Mielczarskiego „Sana” w strukturach Kedywu Obszaru Zachodniego AK. Brał udział w licznych akcjach bojowych. W chwili wybuchu Powstania Warszawskiego przebywał w Milanówku. Dołączył do Pułku „Palmiry-Młociny”. Brał udział w walkach w Puszczy Kampinoskiej, m.in. w słynnym wypadzie na Truskaw. 29 września został ciężko ranny. Zamaskowany gałęziami zdołał uniknąć śmierci. Po leczeniu w Milanówku udał się do Częstochowy.
W 1945 roku zamieszkał w Warszawie. Studiował na Politechnice Warszawskiej. Jednocześnie działał w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a następnie w organizacji „Wolność i Niepodległość”. Po aresztowaniu pierwszego prezesa Zrzeszenia WiN Jana Rzepeckiego wycofał się z działalności konspiracyjnej. Był prześladowany przez komunistyczne służby, mimo wielu przepracowanych lat nie otrzymał emerytury. Zmarł 17 listopada 2003 roku w Konstancinie.
