sobota,
Karol Pentz
Dziś mija rocznica śmierci polskiego pocztowca, oficera Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, powstańca warszawskiego, cichociemnego.
Karol Pentz urodził się 17 grudnia 1908 roku w Dobromilu. Był uczniem Gimnazjum im. Herburtów w rodzinnej miejscowości. W 1929 roku zdał egzamin dojrzałości. Od 1930 roku pracował jako urzędnik pocztowy. W ramach służby wojskowej ukończył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 10 w Gródku Jagiellońskim. W latach 1933–1938 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. W 1938 roku zdał egzamin referendarski w Ministerstwie Poczt i Telegrafów w Warszawie.
Z uwagi na wykonywaną pracę nie został zmobilizowany we wrześniu 1939 roku. W grudniu 1939 roku zagrożony aresztowaniem przez NKWD zaczął się ukrywać. Został zatrzymany podczas próby przekroczenia granicy polsko-węgierskiej na początku kwietnia 1940 roku. Przebywał w sowieckich więzieniach oraz w łagrze w Republice Komi. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Otrzymał przydział do Centrum Wyszkolenia Piechoty, gdzie dowodził plutonem w 1. Pułku Rekruckim.
Zgłosił się do służby w kraju. Został przeszkolony ze specjalnością w dywersji. 14 lutego 1944 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. W nocy z 30 na 31 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 30” został przerzucony do kraju. Razem z nim w okupowanej Polsce znaleźli się podporucznik Maksymilian Klinicki „Wierzba 2”, major Adolf Łojkiewicz „Ryś 2”, podporucznik Feliks Perekładowski „Przyjaciel 2”, podporucznik Tadeusz Tomaszewski „Wąwóz”, major Stanisław Trondowski „Grzmot 2”. Cichociemnych przyjęła placówka odbiorcza „Paszkot 1” w okolicach Łańcuta. Z chwilą skoku awansował do stopnia porucznika.
Walczył w powstaniu warszawskim w szeregach Batalionu Kiliński. Jego oddział operował w rejonie Śródmieścia. Brał udział m.in. w walkach o budynek PAST w rejonie placu Grzybowskiego. 29 sierpnia został ciężko raniony przy ulicy Próżnej. Zmarł 9 września 1944 roku w powstańczym szpitalu.
