piątek,
Julian Piotrowski
Julian Piotrowski urodził się 7 października 1920 roku w Mariampolu. Był uczniem Gimnazjum Humanistycznego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Stanisławowie. W czasach szkolnych działał w harcerstwie i trenował piłkę nożną. W 1938 roku zdał maturę i wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty 11. Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie. Latem 1939 roku odbywał praktykę w 48. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. W szeregach tej jednostki zastał go wybuch drugiej wojny światowej.
Podczas kampanii wrześniowej służył w Ośrodku Zapasowym 11. Dywizji Piechoty. 17 września razem z 48. Pułkiem przeszedł na Węgry. Po ucieczce z obozu internowania po wędrówce przez Bałkany dotarł do Palestyny. Dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Walczył w Afryce, m.in. w bitwie o Tobruk. Na przełomie 1943 i 1944 roku wraz z 3. Dywizją Strzelców Karpackich 2. Korpusu Polskiego trafił na front we Włoszech. Zgłosił się do służby w Kraju i odbył przeszkolenie w zakresie dywersji.
Nocą z 30 na 31 lipca 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Jacek 1” został przerzucony do okupowanej Polski. Skakał ze spadochronem na placówkę odbiorczą Solnica w rejonie Grodziska Mazowieckiego. Razem z nim lądowali podpułkownik Jacek Bętkowski „Topór 2”, kapitan Franciszek Malik „Piorun 2”, porucznik Stanisław Ossowski „Jastrzębiec 2”, kapitan Zbigniew Specylak „Tur 2”, podporucznik Władysław Śmietanko „Cypr”. Następnego dnia, kilka godzin przed wybuchem powstania cichociemni dotarli do Warszawy.
Nie zdążył otrzymać przydziału. Wybuch walk zastał go w Śródmieściu. Zgłosił się do komendanta Rejonu 3 w Śródmieściu Południowym. Walczył w rejonie ulic Wspólnej, Emilii Plater, Noakowskiego oraz budynków Politechniki. Po upadku powstania trafił do niemieckiej niewoli. Pod koniec kwietnia 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie. 25 czerwca zameldował się w Londynie.
Rozpoczął studia ekonomiczne na Uniwersytecie Londyńskim w Londynie, jednak po ustaleniu miejsca pobytu matki zdecydował się na powrót do Polski. Zamieszkał we Wrocławiu. Był szykanowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Ukończył studia na Wydziale Prawa Administracyjnego Uniwersytetu Wrocławskiego, w 1967 roku odebrał dyplom magistra prawa. Aktywnie działał społecznie i w środowiskach kombatantów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz AK. Zmarł 18 maja 2008 roku we Wrocławiu.
