środa,
Janusz Messing
Janusz Henryk Leon Messing urodził się 18 maja 1917 roku w Moskwie. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę jego rodzice wrócili do kraju. Był uczniem warszawskiego Gimnazjum Męskiego Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej. W 1935 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W 1939 roku uzyskał absolutorium.
Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. Po agresji ZSRR na Polskę przeszedł na Łotwę. Przez Szwecję i Holandię w styczniu 1940 roku dotarł do Francji i wstąpił do formowanych polskich oddziałów. Trafił do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Walczył w kampanii norweskiej. Za zasługi w bitwie pod Narwikiem otrzymał Krzyż Walecznych. W Norwegii został raniony w obydwie nogi.
Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii początkowo służył w 1. Brygadzie Strzelców. Później odbył kurs Szkoły Podchorążych w Dundee. Na przełomie 1941 i 1942 roku był instruktorem w plutonie żołnierzy jugosłowiańskich. Zgłosił się do służby w kraju. Odbył szkolenie w polskiej szkole wywiadu działającej pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej w Glasgow. 29 grudnia 1942 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej.
W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Brick” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronem skoczyli podporucznik Longin Jurkiewicz „Mysz”, podporucznik Wojciech Lipiński „Lawina” oraz major Franciszek Koprowski „Dąb”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Wół” kilkanaście kilometrów od miejscowości Końskie. W trakcie podróży do Warszawy podczas kontroli dokumentów w pociągu został zatrzymany razem z podporucznikiem Wojciechem Lipińskim. Osadzono go w więzieniu w Tomaszowie Mazowieckim. Obaj cichociemni zachorowali na tyfus plamisty, z pomocą miejscowego podziemia i łapówek zostali zwolnieni.
Po leczeniu w Warszawie otrzymał przydział do Referatu „Wschód” Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK. Podczas powstania warszawskiego walczył w Śródmieściu, m.in. w szeregach Batalionu „Golski”. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli, przebywał w obozach jenieckich. Po uwolnieniu, 24 kwietnia 1945 roku zameldował się w Londynie. Po demobilizacji zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Po ukończeniu studiów pracował naukowo. Zmarł 4 stycznia 2010 roku w Wielkiej Brytanii.
