wtorek,
Jan Matysko
Jan Matysko urodził się 31 maja 1912 roku w Kupraczach. W rodzinnych stronach ukończył szkołę powszechną. Od 1929 roku uczył się w warszawskiej Szkole Przemysłowej. Po jej ukończeniu wstąpił do wojska. Był słuchaczem Szkoły Podoficerskiej przy Batalionie Elektrotechnicznym w Nowym Dworze Mazowieckim, a następnie żołnierzem plutonu łączności w Batalionie Elektrotechnicznym w Warszawie. 1939 roku eksternistycznie zdał maturę.
Podczas wojny obronnej w 1939 roku był żołnierzem kompanii reflektorów przeciwlotniczych. 15 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Został internowany, jednak w grudniu 1939 roku udało mu się dotrzeć do Francji, gdzie skierowano go do Centrum Wyszkolenia Łączności.
Po upadku Francji znalazł się w Wielkiej Brytanii, gdzie ponownie trafił do Centrum Wyszkolenia Łączności. Jesienią 1941 roku otrzymał przydział do 1. szwadronu łączności 1. Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Stanisława Maczka. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł odpowiednie przeszkolenie. W marcu 1944 roku otrzymał awans do stopnia porucznika. Latem został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej.
W nocy z 26 na 27 grudnia odbył się ostatni zrzut cichociemnych. Podczas operacji lotniczej „Staszek 2” miejscem lądowania była placówka odbiorcza „Wilga 311” usytuowana w obszarze Beskidu Sądeckiego i Gorców koło wsi Szczawa. W misji wzięło udział sześciu cichociemnych: ppor. Bronisław Czepczak „Zwijak 2”, kapitan Stanisław Dmowski „Podlasiak”, podporucznik Jan Matysko „Oskard”, kapitan Jan Parczewski „Kraska”, major Zdzisław Sroczyński „Kompresor”, major Witold Uklański „Herold”. Byli to głównie oficerowie łączności, a ich zadaniem było przygotowanie działalności konspiracyjnej po wkroczeniu Sowietów.
Po wylądowaniu Jan Matysko oczekiwał na przydział, przebywając w 1. Pułku Strzelców Podhalańskich AK, gdzie zajmował się łącznością. Po rozwiązaniu Armii Krajowej był zastępcą szefa łączności Obszaru Zachodniego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Pod koniec 1945 został aresztowany przez komunistyczne władze. Otrzymał wyrok sześciu lat więzienia, po amnestii zmniejszony do trzech lat. Więzienie opuścił pod koniec 1948 roku. Pracował w Pomorskich Zakładach Budowy Maszyn w Bydgoszczy. Zmarł 18 listopada 1953 roku w Bydgoszczy. Postanowieniem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego z 1992 roku wyrok skazujący Jana Matyskę został uznany za nieważny.
